نمایندگان ۹۰ کشور در جوایز اسکار مشخص شدند

مهلت معرفی فیلم‌ بلند بین‌المللی (با نام قبلی فیلم خارجی‌زبان) به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی برای رقابت در نود و دومین دوره جوایز اسکار، در حالی سه‌شنبه اول اکتبر (۹ مهر) به پایان رسید که برابر با اخبار منتشرشده ۹۰ کشور شانس دریافت جایزه این بخش را دارند.

• نمایندگان ۴۰ کشور در جوایز اسکار مشخص شدند

آکادمی در چند روز آینده فهرست کامل و نهایی رقبای بخش فیلم بلند بین‌المللی جوایز اسکار ۲۰۲۰ را منتشر می‌کند.

رأی‌گیری برای انتخاب نامزدهای اسکار فیلم بلند بین‌المللی در دو مرحله انجام می‌شود. ابتدا ۱۰ فیلم به فهرست کوتاه راه پیدا می‌کنند و درنهایت پنج فیلم به‌عنوان نامزدهای نهایی معرفی می‌شوند که اسامی آن‌ها ۱۳ ژانویه ۲۰۲۰ (۲۳ دی) همراه نامزدهای دیگر بخش‌های جوایز اسکار اعلام خواهد شد.

نود و دومین دوره جوایز اسکار یکشنبه ۹ فوریه ۲۰۲۰ (بامداد دوشنبه ۲۱ بهمن به ‌وقت ایران) در دالبی تیه‌تر در هالیوود برگزار می‌شود.

در ادامه تمام فیلم‌هایی را که خبر معرفی آن‌ها به آکادمی رسانه‌ای شده است، مرور کرده‌ایم.

افغانستان: "حوا، مریم، عایشه" (Hava, Maryam, Ayesha) به کارگردانی صحرا کریمی

نخستین فیلم بلند داستانی صحرا کریمی مستندساز ("زنان پشت فرمان رانندگی ") ماه پیش در بخش افق‌های جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت.

کریمی در "حوا، مریم، عایشه" کلیشه‌های رایج در مورد افغانستان خصوصاً درباره زنان را به چالش می‌کشد و زندگی سه زن از سه قشر متفاوت جامعه در کابل امروز را به تصویر می‌کشد. حوا یک زن خانه‌دارِ باردار با دیدگاه سنتی است که تنها با فکر کردن به بچه‌ای که در شکمش است، شاد می‌شود. در مقابل، مریم یک گزارشگر تلویزیون و دانش‌آموخته از دانشگاه است که می‌کوشد از شوهر بی‌وفای خود طلاق بگیرد. سومین زن، عایشه، نوجوانی باردار است که دوست‌پسرش وقتی این خبر را می‌شنود او را ترک می‌کند. عایشه اکنون آماده است که برای جلوگیری از آبروریزی با یکی از پسرهای فامیل ازدواج کند. 

مریم افشار، حسیبا ابراهیمی و آروز آریاپور بازیگران اصلی "حوا، مریم، عایشه" به تهیه‌کنندگی شرکت فرانسوی نوری پیکچرز متعلق به کتایون شهابی تهیه‌کننده ایرانی هستند. فیلمبرداری در شهر و کوچه‌پس‌کوچه‌های کابل و در لوکیشن‌های واقعی با حضور بازیگران و نابازیگران افغانستانی انجام شد و تمام کارهای پس از تولید فیلم در ایران صورت گرفت.

صحرا کریمی متولد ۱۳۶۴ در ایران است. او تحصیلات ابتدایی خود را در ایران گذراند و به‌عنوان بازیگر در چند فیلم ایرانی نیز ایفای نقش کرد. او از دانشگاه هنر و فیلم جمهوری اسلواکی دکترای کارگردانی فیلم داستانی دارد و هم‌اکنون در این دانشگاه تدریس می‌کند. رساله دکترای او درباره موج نو سینمای ایران بود.

"حوا، مریم، عایشه" چهاردهمین فیلمی است که افغانستان از سال ۲۰۰۲ به اسکار معرفی می‌کند. این کشور هنوز نامزد نشده است.

آلبانی: "هیئت نمایندگی" (The Delegation) به کارگردانی بویار آلیمانی

فیلم تولید مشترک آلبانی، فرانسه، یونان و کوزوو است. داستان در اکتبر ۱۹۹۰ روی می‌دهد، زمانی که رژیم کمونیستی آلبانی به سختی می‌کوشد قدرت خود را حفظ کند. وقتی یک هیئت نمایندگی از اروپا برای نظارت بر اصلاحات سیاسی لازم برای کشور به تیرانا فرستاده می‌شود، حقه‌ای به ذهن مقامات رسمی می‌رسد؛ این که یک زندانی سیاسی را که سال‌هاست در حبس است آزاد کنند تا اروپایی‌ها را قانع کنند همه چیز مرتب است، اما هیچ چیز طبق نقشه پیش نمی‌رود.

"هیئت نمایندگی" بعد از "عفو" (۲۰۱۱) و "کروم" (۲۰۱۶) سومین فیلم به کارگردانی بویار آلیمانی است که به نمایندگی از آلبانی در اسکار رقابت می‌کند. "هیئت نمایندگی" دوازدهمین فیلمی است که آلبانی از ۱۹۹۶ به آکادمی معرفی می‌کند. ۱۱ فیلم قبلی هیچ‌یک نامزد نشدند.

الجزایر: "Papicha" به کارگردانی مونیا مدور

اولین تجربه کارگردانی مونیا مدور تولید مشترک الجزایر و فرانسه است و اولین بار در دنیا ماه مه پیش در بخش نوعی نگاه جشنواره کن نمایش داده شد.

داستان فیلم در دهه ۱۹۹۰ روی می‌دهد و درباره نجمه، دختر دانشجوی ۱۸ ساله است که به دنیای مد علاقه دارد و حاضر نیست اجازه بدهد وقایع تراژیک جنگ داخلی در الجزایر، او را از داشتن یک زندگی عادی محروم کند. وقتی شرایط اجتماعی سخت‌تر می‌شود، نجمه محدودیت‌های جدید از سوی محافظه‌کارها را نمی‌پذیرد و تصمیم می‌گیرد با برگزاری یک رویداد مد برای آزادی و استقلال خود مبارزه کند.

شرکت فرانسوی Jour۲Fête این فیلم را ماه نوامبر در فرانسه اکران می‌کند. اولین نمایش جهانی فیلم در کن با تحسین منتقدان و تماشاگران همراه بود.

مدور ۴۱ ساله که متولد مسکو در روسیه است، سومین کارگردان زن است که فیلمش به نمایندگی از الجزایر در اسکار شرکت می‌کند. این اتفاق اولین بار در سال ۲۰۰۲ روی داد. آن سال "رشیده" به کارگردانی یمینه بشیر شویخ نماینده این کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود. الجزایر سال گذشته نیز درام رمانتیک "تا آخر زمان" به کارگردانی یاسمین شویخ دختر یمینه بشیر شویخ را به اسکار معرفی کرد.

الجزایر تا سال پیش ۲۰ بار به آکادمی فیلم معرفی کرد و یک بار در ۱۹۶۹ با فیلم "زد" به کارگردانی کوستا گاوراس برنده اسکار فیلم بلند بین‌المللی شد. این کشور چهار بار دیگر هم نامزد اسکار این بخش بوده است: "Le Bal" ساخته اتوره اسکولا در ۱۹۸۳ و سه فیلم "غبار زندگی"، "روزهای افتخار" و "خارج از قانون" به کارگردانی رشید بوشارب.

آرژانتین: "بازنده‌های حماسی" (Heroic Losers) به کارگردانی سباستین بورنستین

فیلم تولید مشترک آرژانتین و اسپانیا است. اولین نمایش بین‌المللی "بازنده‌های حماسی" اواخر ماه پیش در جشنواره تورنتو بود و در جشنواره فیلم سن سباستین هم روی پرده رفت.

"بازنده‌های حماسی" یک کمدی درام با موضوع سرقت است که داستان آن در دوران فاجعه مالی در آرژانتین در سال ۲۰۰۱ روی می‌دهد. فیلم داستانی رابین‌هودوار درباره تعدادی از اهالی شهری روستایی – به رهبری فرمین فوتبالیست سابق (با بازی ریکاردو دارین) – را روایت می‌کند که وقتی یک وکیل فرصت‌طلب و مدیر فاسد یک بانک، پولی را که آن‌ها برای راه‌اندازی مجدد یک شرکت تعاونی کشاورزی، جمع کرده‌اند، بالا می‌کشند، کنار هم قرار می‌گیرند تا پول خود را پس بگیرند.

"بازنده‌های حماسی" اقتباسی از رمان "La noche de la usina" نوشته ادواردو ساچری نویسنده ۵۲ ساله آرژانتینی است. "راز چشمان آن‌ها" آخرین فیلمی که اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را برای آرژانتین به همراه آورد نیز از روی رمانی به قلم او ساخته شد.  

آرژانتین از ۱۹۶۱ تا سال پیش ۴۵ بار در رقابت اسکار فیلم بلند بین‌المللی حضور داشت و دو بار برنده این جایزه شد: "داستان رسمی" به کارگردانی لوییس پوئنزو در ۱۹۸۵ و "راز چشمان آن‌ها" به کارگردانی خوان خوزه کامپانلا در ۲۰۰۹. این کشور پنج بار دیگر هم در بخش فیلم خارجی‌زبان نامزد بوده است. آرژانتین آخرین بار در ۲۰۱۴ با فیلم "قصه‌های وحشی" به کارگردانی دامیان زیفرون شانس دریافت جایزه این بخش را داشت.

ارمنستان: "شب طولانی" (Lengthy Night) به کارگردانی ادگار باقداساریان

این فیلم تاریخی سه داستان در طول هزار سال تاریخ ارمنستان را روایت می‌کند که وجه مشترک آن‌ها یک سنگ کروی نامعمول و جذاب است. "شب طولانی" در قرن بیست و یکم در ایروان با داستانی درباره زوجی شروع می‌شود که ارتباطی پرتنش با هم دارند. داستان در ادامه به دوران نسل‌کشی ارامنه در ۱۹۱۵ برمی‌گردد و در نهایت به قرن یازدهم می‌رود تا سه داستان درباره نزاع انسانی را به تصویر بکشد. "شب طولانی" امسال در جوایز ملی ارمنستان برنده پنج جایزه از جمله بهترین کارگردان، فیلمنامه و فیلمبرداری شد.

ارمنستان از ۲۰۰۱ تا سال پیش هفت فیلم به اسکار فرستاد که هیچ‌کدام نامزد نشدند.

استرالیا: "سرزندگی" (Buoyancy) به کارگردانی رود راتین

این تریلر خشن اما واقع‌گرایانه خِمِرزبان، بر مبنای اتفاقات واقعی و تقریباً به‌طور کامل در دریا ساخته شده است. داستان درباره یک نوجوان ۱۴ ساله کامبوجی است که به امید یک زندگی بهتر خانه خود را ترک می‌کند، اما در یک قایق ماهیگیری گیر می‌افتد.

"سرزندگی" اولین فیلم بلند داستانی رود راتین است. این فیلم سال گذشته در جشنواره فیلم برلین از سوی هیئت داوران کلیسای جهانی به‌عنوان بهترین فیلم بخش پانوراما ۲۰۱۹ انتخاب شد و بعد در جشنواره بین‌المللی فیلم ملبورن به‌عنوان یکی از پنج برتر جشنواره از نگاه تماشاگران انتخاب و از سوی منتقدان فیلم به‌عنوان بهترین فیلم استرالیایی جشنواره تقدیر شد.

"سرزندگی" سیزدهمین فیلمی است که استرالیا از ۱۹۹۶ به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور یک بار برای فیلم "تانا" (۲۰۱۶) به کارگردانی بنتلی دین و مارتین باتلر نامزد اسکار بخش فیلم بلند بین‌المللی شده است.

اتریش: "جوی" (Joy) به کارگردانی سودابه مرتضایی

تازه‌ترین ساخته فیلمساز اتریشی ایرانی‌تبار اولین بار در دنیا سپتامبر سال پیش در جشنواره فیلم ونیز به نمایش درآمد و برنده جایزه سینماهای اروپا شد. این فیلم بعداً در جشنواره لندن جایزه بهترین فیلم را برد.

آنوولیکا آلفونسوس در "جوی" نقش یک دختر نیجریه‌ای به نام جوی را بازی می‌کند که برای بازپرداخت بدهی‌ها و حمایت از خانواده‌اش در اتریش به‌عنوان یک برده جنسی کار می‌کند. از او خواسته می‌شود بر کار پرشس (ماریام سانوسی) یک کارگر جدید که آماده نیست سرنوشت خود را بپذیرد، نظارت کند.

"جوی" دومین فیلم بلند داستانی مرتضایی بعد از "ماکاندو" (۲۰۱۴) است که اولین بار در جشنواره فیلم برلین نمایش داده شد. او دو مستند "فرزندان پیامبر" (۲۰۰۶) و "در بازار جنسیت" (۲۰۱۰) را نیز در کارنامه دارد.

اتریش از ۱۹۶۱ تا سال گذشته ۴۲ بار در بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد. این کشور در ۲۰۰۷ با فیلم "جاعل‌ها" ساخته اشتفان روزوویتزکی برای اولین بار برنده جایزه اسکار این بخش شد و در ۲۰۱۲ با "عشق" به کارگردانی میشائیل هانکه برای دومین بار جایزه گرفت. اتریش دو بار دیگر هم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی بوده است.

بنگلادش: "آلفا" (Alpha) به کارگردانی ناصرالدین یوسف

فیلم درباره یک هنرمند نقاش ریکشا است که در یک آلونک چوبی روی برکه‌ای کثیف در حومه داکا زندگی فقیرانه‌ای دارد و کار او بازتابی از بی‌عدالتی‌های رایج در بنگلادش معاصر است. منتقدان از فیلم استقبال کرده‌اند.

"آلفا" پانزدهمین فیلمی است که بنگلادش از ۲۰۰۲ به آکادمی معرفی می‌کند. فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

بلاروس: "اولین اجرا" (Debut) به کارگردانی آناستازیا میروشنیچنکو

داستان فیلم مستند "اولین اجرا" درباره ۹ زن زندانی در یک ندامتگاه است که داوطلب بازی در یک نمایش صحنه‌ای می‌شوند. فیلم فضای بی‌روح زندان زنان را کندوکاو می‌کند و منطق دوران طولانی زندان برای زنان دارای فرزند در بلاروس را زیر سؤال می‌برد. 

"اولین اجرا" در چند جشنواره سینمایی بین‌المللی ازجمله جشنواره بین‌المللی فیلم مستند آمستردام روی پرده رفت. "تقاطع" مستند قبلی میروشنیچنکو در جشنواره بین‌المللی فیلم ورشو جایزه تماشاگران را برد و از سوی هیئت داوران تقدیر شد.  

بلاروس اولین بار در ۱۹۹۴ پس از استقلال از شوروی سابق در رقابت اسکار شرکت کرد و بعد از آن در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۱۸ دو بار دیگر در این رقابت حضور داشت. چهارمین نماینده این کشور در اسکار در ۲۵ سال گذشته است.

بلژیک: "مادران ما" (Our Mothers) به کارگردانی سزار دیاز

فیلم جدید کارگردان بلژیکی-گواتمالایی اولین بار در دنیا امسال در بخش هفته منتقدان کن روی پرده رفت و در مراسم اختتامیه جشنواره جایزه دوربین طلایی بهترین فیلم بلند اول را برد. "مادران ما" همچنین در بخش هفته منتقدان کن جایزه SACD جامعه نویسندگان و آهنگسازان دراماتیک را دریافت کرد که برای حمایت از نویسندگان جدید اهداء می‌شود.

داستان فیلم درباره گواتمالا دوران معاصر روی می‌دهد و درباره یک انسان‌شناس است که هنگام تحقیق درباره مردمی که در دوران دیکتاتوری نظامی گواتمالا ناپدید شدند، به سرنخ‌هایی درباره پدر خود که یک چریک بود دست پیدا می‌کند و با وجود مخالفت مادرش به کار خود ادامه می‌دهد. "مادران ما" تولید مشترک گواتمالا، بلژیک و فرانسه است.

بلژیک تاکنون ۴۳ بار در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت کرده و هفت بار نامزد شده، اما هنوز برنده اسکار نشده است.

بولیوی: "دلم برایت تنگ شده" (Tu Me Manques) به کارگردانی رودریگو بلوت

داستان فیلم درباره پدری است که وقتی پسرش خودکشی می‌کند به نیویورک می‌رود تا دوست او را ببیند. برای دومین بار است که فیلمی به کارگردانی رودریگو بلوت به نمایندگی از بولیوی در اسکار رقابت می‌کند. "استقلال جنسی" ساخته او که در جشنواره فیلم لوکارنو جایزه فیپرشی را گرفت و در بیش از ۶۵ جشنواره بین‌المللی روی پرده رفت در ۲۰۱۳ نماینده این کشور در اسکار بود.

بولیوی از ۱۹۹۵ تا سال پیش ۱۰ فیلم به اسکار فرستاد. این کشور هنوز نامزد نشده است.

بوسنی و هرزگوین: "پسر" (The Son) به کارگردانی اینس تانوویچ

فیلم درباره پسری ۱۸ ساله به نام آرمان است که خانواده‌ای او را به فرزندی قبول کرده‌اند. آرمان شخصیتی بی‌ثبات داد و با بحران هویت روبروست. بی‌قراری و انرژیِ در مجرای غلط افتاده او تاثیری بد بر دادو نابرادری ۱۴ ساله‌اش دارد که گرفتار چرخه‌ای فاسد از اعتیاد به مواد مخدر شده است.

"پسر" ماه پیش در جشنواره بین‌المللی فیلم سارایوو نمایش داده شد. این فیلم دومین فیلم بلند داستانی اینس تانوویچ بعد از "زندگی روزانه ما" (۲۰۱۵) است که آن فیلم هم نماینده بوسنی و هرزگوین در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود، اما نتوانست نامزد شود.

بوسنی و هرزگوین از ۱۹۹۴ هر سال فیلم به اسکار می‌فرستد. این کشور در ۲۰۰۲ برای فیلم "منطقه حائل" ("سرزمین هیچ‌کس") به کارگردانی دنیس تانوویچ درباره جنگ داخلی در بالکان، برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد و تنها کشور یوگسلاوی سابق است که این جایزه را دریافت کرده است. "یک بخش از زندگی آهن جمع‌کن" به کارگردانی دنیس تانوویچ نیز در ۲۰۱۳ به فهرست کوتاه نامزدهای اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا کرد، اما درنهایت نامزد نشد.

برزیل: "زندگی نامرئی ایوریدیسی گوسمائو" (The Invisible Life of Euridice Gusmao) به کارگردانی کریم عینوز

هشتمین فیلم کریم عینوز امسال جایزه بهترین فیلم بخش نوعی نگاه جشنواره کن را دریافت کرد که دومین بخش مسابقه این جشنواره است و به استعدادهای نو اختصاص دارد.

"زندگی نامرئی ایوریدیسی گوسمائو" داستان دو زن در برزیل دهه ۱۹۵۰ را روایت می‌کند که با سرکوب و تبعیض دست‌وپنجه نرم می‌کنند. فیلم بر مبنای خاطرات مادر عینوز ساخته شده است.

عینوز این فیلم را بر مبنای رمانی نوشته مارتا باتاله و با الهام از خاطرات دوران کودکی خود از سختی‌های زندگی مادرش در ریو دو ژانیرو در اواسط دهه ۱۹۵۰ ساخته است. کارول دوارچی و فرناندا مونته‌نگرو بازیگر معروف برزیلی - که در ۱۹۹۸ برای کار خود در فیلم "ایستگاه مرکزی" به کارگردانی والتر سالس نامزد اسکار بهترین بازیگر زن شد – در "زندگی نامرئی ایوریدیسی گوسمائو" بازی می‌کنند. (برزیل آخرین بار با "ایستگاه مرکزی" شانس دریافت این جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را داشت).

برزیل تا سال گذشته ۴۶ فیلم برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی کرد و تاکنون چهار بار نامزد دریافت این جایزه بوده است. این کشور تاکنون در چند بخش مهم دیگر جوایز اسکار نامزد شده است، از جمله فرناندو میرلس و کاتیا لوند برای فیلم "شهر خدا" که در ۲۰۰۴ نامزد پنج جایزه اسکار از جمله بهترین کارگردان شد.

بلغارستان: "آگا" (Ága) به کارگردانی میلکو لازاروف

فیلم درباره زن و مردی سالخورده به نام نانوک و سدنا است که در مناطق پوشیده از برف شمال به پیروی از رسم و رسوم اجداد خود در یک یورت زندگی می‌کنند. آن‌ها در این طبیعت وحشی تنها هستند و به آخرین انسان‌های روی زمین می‌مانند. وقتی شکار به‌تدریج دشوار می‌شود، شیوه زندگی نانوک و سدنا به‌آرامی و به شکلی اجتناب‌ناپذیر تغییر می‌کند. با مرگ سدنا، نانوک تصمیم می‌گیرد آخرین آرزوی او را برآورده کند: پیدا کردن دخترشان آگا که مدت‌هاست از پیش آن‌ها رفته و زندگی در شهر را انتخاب کرده است.

"آگا" اولین بار در دنیا سال ۲۰۱۸ در بخش خارج از مسابقه جشنواره فیلم برلین نمایش داده شد. "آگا" که تولید مشترک بلغارستان، آلمان و فرانسه است، بعد از برلیناله در چند جشنواره بین‌المللی دیگر ازجمله سارایوو و وایادولید نمایش داده شد و جوایزی برد. این فیلم بعد از "انزوا" (۲۰۱۳) دومین فیلم بلند داستانی لازاروف است.

بلغارستان از ۱۹۷۷ تا سال پیش ۲۹ فیلم به بخش فیلم بلند بین‌المللی معرفی کرد. هیچ‌یک از آن فیلم‌ها نامزد نشدند.

کامبوج: "در جان موسیقی" (In the Life of Music) به کارگردانی کیلی سو و سوک ویسال

فیلم مکاشفه‌ای در عشق، جنگ و یک ارتباط خانوادگی در طول سه نسل است و زندگی آدم‌هایی را به تصویر می‌کشد که دنیای آن‌ها به شکلی اجتناب‌ناپذیر با ظهور خمرهای سرخ از این رو به آن رو می‌شود. "در جان موسیقی" اولین بار در جشنواره فیلم پاسیفیک در لس آنجلس روی پرده رفت.

"در جان موسیقی" هشتمین فیلمی است که کامبوج از ۱۹۹۴ تاکنون برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی اسکار معرفی کرده است. مستند "تصویر گمشده" به کارگردانی ریتی پان در سال ۲۰۱۳ تنها نامزدی کامبوج در این بخش را به همراه آورد.

کانادا: "آنتیگونه" (Antigone) به کارگردانی سوفی دراسپ

درام خانوادگی و مستقل "آنتیگونه" نمایشنامه سوفوکل را مورد اقتباس قرار می‌دهد تا داستان یک زن جوان پناهجو به نام آنتیگونه را در مونترال به تصویر بکشد که قانون را زیر پا می‌گذارد و برای نجات برادرش که به‌اشتباه به زندان افتاده است، وارد عمل می‌شود. "آنتیگونه" روایتی از تلاش یک زن برای پیدا کردن عدالت است و نوع برخورد با پناهجویان در مونترال دوران معاصر را زیر سؤال می‌برد.

این فیلم فرانسوی‌زبان ماه پیش در جشنواره تورنتو برنده جایزه بهترین فیلم بلند کانادایی شد.

کانادا از ۱۹۷۱ تا سال گذشته ۴۴ بار در رقابت اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد و در ۲۰۰۳ برای "تهاجم بربرها" به کارگردانی دنی ارکان برنده این جایزه شد. این کشور شش بار دیگر نامزد اسکار بوده که سه بار آن ("آتش‌افروزان" دنی ویلنو در ۲۰۱۰، "آقای لازار" فیلیپ فالاردو در ۲۰۱۱ و "جادوگر جنگ" کیم نگوین در ۲۰۱۲) در ۹ دوره اخیر بوده است.

شیلی: "عنکبوت" (Spider) به کارگردانی آندرس وود

داستان تریلر سیاسی "عنکبوت" در روزهای منتهی به کودتای ۱۹۷۳ در شیلی روی می‌دهد. اینس، خوستو و خراردو درگیر یک مثلث عاشقانه می‌شوند تا این که یک جرم سیاسی راه آن‌ها را از هم جدا می‌کند. سال‌ها می‌گذرد، اما آن‌ها همچنان با گذشته خود درگیر هستند.

"عنکبوت" بعد از "ماچوکا" که اولین بار در جشنواره فیلم کن ۲۰۰۴ روی پرده رفت و "ویولتا" که در ۲۰۱۲ در جشنواره ساندنس جایزه گرفت، سومین فیلم وود است که به نمایندگی از شیلی در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت می‌کند. این فیلم همچنین نماینده شیلی در جوایز گویا در اسپانیا خواهد بود.

شیلی از ۱۹۹۰ تا سال پیش ۲۳ فیلم به آکادمی معرفی کرد. این کشور در ۲۰۱۷ با "یک زن شگفت‌انگیز" به کارگردانی سباستین للیو برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. "نه" به کارگردانی پابلو لارین نیز در ۲۰۱۲ در این بخش نامزد بود. شیلی در سال ۲۰۱۶ با "داستان خرس" به کارگردانی گابریل اوسوریو بارگاس اسکار بهترین فیلم کوتاه انیمیشن را دریافت کرد که اولین اسکار این کشور بود.

کلمبیا: "Monos" به کارگردانی آلخاندرو لاندس

تریلر "Monos" با بازی جولین نیکلسن بازیگر آمریکایی سال گذشته در جشنواره ساندنس در بخش مسابقه فیلم‌های داستانی سینمای جهان، جایزه ویژه داوران را دریافت کرد. این فیلم همچنین نماینده کلمبیا در جوایز گویا امسال است.

فیلم داستان یک گروه نوجوان شورشی است که همراه گروگان خود که زنی آمریکایی (با بازی نیکلسن) است از جنگلی در آمریکای جنوبی عبور می‌کنند.

"Monos" که سومین فیلم بلند داستانی آلخاندرو لاندس است، در جشنواره‌های لاتین نمایشی موفق داشت و برنده جوایزی چون جایزه بهترین فیلم کلمبیایی و جایزه ویژه تماشاگران در جشنواره فیلم کارتاهنا همین‌طور جایزه بهترین کارگردان در جشنواره فیلم سانتیاگو در شیلی و جایزه بهترین موسیقی متن برای میکا لوی ("زیر پوست" و "جکی") در جشنواره فیلم بوئنوس آیرس شد.

کلمبیا از ۱۹۸۰ تا سال گذشته ۲۷ بار نماینده به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی معرفی کرد. "آغوش مار" به کارگردانی سیرو گرا در ۲۰۱۵ در این بخش نامزد اسکار شد و سال پیش "پرندگان مهاجر" (آدم‌های همیشه مسافر) دیگر فیلم سیرو گرا به فهرست کوتاه نامزدها راه پیدا کرد.

کاستاریکا: "بیداری مورچه‌ها" (The Awakening of the Ants) به کارگردانی آنتونلا سوداساسی

داستان فیلم درباره ایزابل یک خیاط ۲۸ ساله است که یک مادر، همسر و عروس خوب است و به دخترانش هم آموزش می‌دهد. خانواده ایزابل اصرار دارند که او باید یک فرزند دیگر هم داشته باشد؛ این بار یک پسر. و این فشار باعث می‌شود که ایزابل به‌آرامی و به شکلی اجتناب‌ناپذیر طغیان کند. "بیداری مورچه‌ها" در جشنواره‌های بین‌المللی مختلف مانند جشنواره فیلم کاستاریکا، جشنواره فیلم گواناهواتو، جشنواره فیلم آمریکای لاتین لیما، جشنواره فیلم سیاتل نمایش داده شد و جوایزی نیز دریافت کرد.

"بیداری مورچه‌ها" هشتمین فیلمی است که کاستاریکا از ۲۰۰۵ برای رقابت در اسکار به آکادمی می‌فرستد.

کرواسی: "مالی" (Mali) به کارگردانی آنتونیو نوئیچ

فیلم درباره یک قاچاقچی مواد مخدر است که بعد از گذراندن چهار سال در زندان حاضر است برای حفظ حق حضانت پسرش، مالی هر کاری انجام بدهد. "مالی" بعد از "الاغ" در ۲۰۰۹ دومین فیلم به کارگردانی آنتونیو نوئیچ است که به نمایندگی از کرواسی در بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت می‌کند.

"مالی" بیست و هفتمین فیلمی است که کرواسی از ۱۹۹۲ تاکنون به آکادمی معرفی کرده است. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

کوبا: "یک مترجم" (A Translator) به کارگردانی رودیگو باریوسو و سباستین باریوسو

این فیلم تولید مشترک کوبا و کانادا و درباره یک استاد زبان روسی در دانشگاه هاوانا است که وقتی کودکان آسیب‌دیده در فاجعه هسته‌ای چرنوبیل برای درمان به کوبا فرستاده می‌شوند، مأموریت پیدا می‌کند به‌عنوان مترجم آن‌ها مشغول کار شود. این فیلم در سال ۲۰۱۸ در جشنواره بین‌المللی فیلم شانگهای جایزه بهترین کارگردان را برد و نامزد دریافت دو جایزه از انجمن کارگردانان کانادا هم بود.

"یک مترجم" بیست و یکمین فیلمی است که کوبا از ۱۸۷۸ تاکنون به آکادمی معرفی کرده است. این کشور در ۱۹۹۴ با فیلم "توت‌فرنگی و شکلات" به کارگردانی توماس گوتیرز آلئا و خوان کارلوس تاویو نامزد اسکار شد.

جمهوری چک: "پرنده رنگین" (The Painted Bird) به کارگردانی واتسلاو مارهول

فیلم هولوکاستی "پرنده رنگین" اولین بار در دنیا اوایل ماه پیش در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم ونیز نمایش داده شد. استلان اسکارسگارد، جولین سندز، اودو کی‌یر، بری پپر و هاروی کایتل در این فیلم سیاه‌وسفید و تلخ بازی می‌کنند که با اقتباس از رمان هولوکاستی یرژی کوشینسکی نویسنده لهستانی-آمریکایی که در ۱۹۶۵ به بازار آمد، ساخته شده است. (این کتاب به فارسی با عنوان "پرواز را به خاطر بسپار" توسط انتشارات هاشمی و با ترجمه ساناز صحتی منتشر شده است.)

داستان درباره یک پسر جوان یهودی است که پدر و مادرش او را پیش اقوام خود در اروپای مرکزی فرستاده‌اند تا از یهودآزاری در امان باشد. وقتی عمه پسر به‌طور ناگهانی می‌میرد، او باید در یک دنیای وحشی و خشن که تهدیدی برای اوست، از خود مراقبت کند. "پرنده رنگین" تولید مشترک جمهوری چک، اوکراین و اسلواکی است. 

"پرنده رنگین" بعد از ونیز در جشنواره فیلم تورنتو نیز روی پرده رفت و در هر دو جشنواره تعداد زیادی از تماشاگران هنگام نمایش فیلم از سالن خارج شدند. در تورنتو، دوروتا لش برنامه‌ریز جشنواره به تماشاگران هشدار داده بود که فیلم به تاریک‌ترین زوایای روح انسان نفوذ می‌کند و از آن‌ها خواسته بود فیلم را تا آخر ببینند. او گفت: گاهی اوقات دیدن فجایع روی پرده کار بسیار دشواری است، اما نشان دادن واقعیت‌ها بسیار اهمیت دارد.

اقتباس سینمایی مارهول از رمان جنجالی کوشینسکی برای رسیدن به پرده مسیری طولانی را طی کرد. کارگردان ساکن پراگ بعد از ده‌ها بار بازنویسی‌ توانست بازیگرانی درجه یک را به کار بگیرد. 

جمهوری چک پس از جدایی از اسلواکی در ۱۹۹۳ تا سال گذشته ۲۵ فیلم به آکادمی معرفی کرد. در ۱۹۹۶، "کولیا" به کارگردانی یان اسوراک برنده جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان شد. "اگر متفرق شویم، سقوط می‌کنیم" به کارگردانی یان ربیک و "Zelary" به کارگردانی اوندری ترویان به ترتیب در ۲۰۰۰ و ۲۰۰۳ نامزد اسکار شدند.

دانمارک: "ملکه قلب‌ها" (Queen of Hearts) به کارگردانی می الطوخی

فیلم جنجالی می الطوخی اولین بار در دنیا سال گذشته در جشنواره فیلم ساندنس در بخش مسابقه فیلم‌های داستانی سینمای جهان به نمایش درآمد و برنده جایزه تماشاگران شد.

ترینه دورهولم بازیگر ۴۷ ساله دانمارکی ("در یک دنیای بهتر") در فیلم نقش یک وکیل موفق را بازی می‌کند که وقتی ناپسری ۱۷ ساله خود (با بازی گوستاو لیند) را فریب می‌دهد، موقعیت کاری و خانوادگی خود را به خطر می‌اندازد. "ملکه قلب‌ها" در دانمارک پرفروش بود و در جشنواره فیلم گوته‌بورگ برنده سه جایزه شامل فیلم برگزیده تماشاگران، بهترین فیلم نوردیک و بهترین بازیگر زن برای دورهولم شد.

دانمارک یکی از موفق‌ترین کشورها در جوایز اسکار است. این کشور از ۱۹۵۶ تا سال گذشته ۵۶ فیلم به آکادمی معرفی کرد و تاکنون سه بار برای فیلم‌های "ضیافت بابت" (۱۹۵۶)، "پله فاتح" (۱۹۸۸) و "یک دنیای بهتر" (۲۰۱۰) برنده جایزه اسکار فیلم بلند بین‌المللی شده و ۹ بار دیگر هم شانس دریافت این جایزه را داشته است. دانمارک آخرین بار در ۲۰۱۶ با "سرزمین مین" ساخته مارتین ساندپیت نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. این کشور سال گذشته "گناهکار" به کارگردانی گوستاو مولر را به اسکار فرستاد که هرچند به فهرست کوتاه نامزدهای بخش فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا کرد، اما در نهایت نامزد نشد.

جمهوری دومینیکن: "آپارتچی" (The Projectionist) به کارگردانی خوزه ماریا گابرال

هفتمین فیلم خوزه ماریا گابرال که اولین بار در دنیا امسال در جشنواره فیلم میامی نمایش داده شد، نوعی ادای احترام به سینمای پیش از عصر دیجیتال است که از منظر لنزهای صاحب یک سینمای سیار روایت می‌شود. پیش از این دو فیلم دیگر گابرال نیز نماینده جمهوری دومینیکن در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود: "Jaque mate!" در ۲۰۱۲ و "دارکوب‌ها" در ۲۰۱۸.

جمهوری دومینیکن از ۱۹۸۳ تا سال گذشته ۱۱ بار وارد رقابت اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد، اما هنوز نامزد اسکار نشده است.

اکوادور: "بلندترین شب" (The Longest Night) به کارگردانی گابریلا کالواچه

فیلم داستان زنی است که به تن‌فروشی رو می‌آورد. او باید درآمد خود را به رهبر یک گروه قاچاقچی انسان بدهد، اما بیماری دخترش و اعتیاد به مواد مخدر مانع آن می‌شود که سهم خود را بدهد و...

"بلندترین شب" از سال ۲۰۰۰ تاکنون هشتمین فیلمی است که اکوادور به آکادمی معرفی کرده است. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد اسکار نشدند.

مصر: "رزهای سمی" (Poisonous Roses) به کارگردانی فوزی صالح

داستان فیلم در محله‌ای فقیر در قاهره روی می‌دهد، جایی که زندگی روزمره مورد تهدید ریتم بی‌رحم ماشین‌آلات دباغی و خطرات فاضلاب سمی است. در این بین ماجراهای یک خواهر و برادر روایت می‌شود. این فیلم سال گذشته در جشنواره بین‌المللی فیلم قاهره برنده سه جایزه از جمله جایزه افق‌های سینمای عرب شد. "رزهای سمی" در جشنواره‌های روتردام و سائو پائولو نیز روی پرده رفت. 

"رزهای سمی از ۱۹۵۸ تاکنون سی و چهارمین فیلمی است که مصر به اسکار فرستاده است. این کشور هنوز نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی نشده است.

استونی: "حقیقت و عدالت" (Truth and Justice) به کارگردانی تانل توم

داستان اولین فیلم بلند داستانی تانل توم در ۱۸۷۲ در استونی روی می‌دهد و درباره صاحب جدید یک مزرعه است که هم باید سخت کار کند و هم با همسایه کینه‌توز خود کنار بیاید و هم با خانواده خود بجنگد تا زمین بایر را به یک مزرعه رؤیایی خود تبدیل کند.

"حقیقت و عدالت" اوایل امسال در استونی اکران شد و رکوردهای فروش در این کشور را شکست. فیلم در چهار هفته اول اکران بیش از ۲۰۵ هزار نفر را به سینماها کشاند که این برای کشوری کوچک با تنها ۱.۳ میلیون جمعیت رقم قابل ملاحظه‌ای است.

استونی از ۱۹۹۲ تا سال گذشته ۱۶ بار در رقابت اسکار شرکت کرد و در سال ۲۰۱۴ با فیلم "نارنگی‌ها" به کارگردانی زازا اوروشادزه نامزدی اسکار شد.

اتیوپی: با "دویدن در برابر باد" (Running Against the Wind) به کارگردانی یان فیلیپ وایل

داستان فیلم یان فیلیپ وایل سینماگر آلمانی که از آن به‌عنوان "نامه‌ای عاشقانه به اتیوپی" یاد شده درباره دو برادر است که دو راه کاملاً متفاوت در پیش می‌گیرند؛ یکی از آن‌ها آرزو دارد یک دونده المپیک باشد و دیگری می‌خواهد به‌عنوان یک عکاس شناخته شود.

هایله گبرسلاسی دونده اتیوپیایی برنده مدال طلای المپیک در فیلم نقشی کوتاه ایفاء کرده است.

"دویدن در برابر باد" چهارمین فیلمی است که اتیوپی از ۲۰۱۰ به اسکار معرفی می‌کند. این کشور هنوز نامزد نشده است.

فنلاند: "قلب جوان ابله" (Stupid Young Heart) به کارگردانی سلما ویلهونن

این فیلم سال گذشته در جشنواره برلین در بخش نسل ۱۴plus (هیئت داوران جوان) برنده جایزه خرس بلورین بهترین فیلم بلند شد و در جشنواره فیلم تورنتو هم روی پرده رفت.

"قلب جوان ابله" داستانی عاشقانه درباره یک زوج جوان است که به صحنه نئونازی‌ها کشیده می‌شوند. فیلم تولید مشترک فنلاند، هلند و سوئد است.

فنلاند از ۱۹۷۳ تا سال گذشته ۳۲ نماینده به آکادمی معرفی کرد و یک بار برای فیلم "مرد بدون گذشته" (۲۰۰۲) به کارگردانی آکی کوریسماکی در بخش فیلم خارجی‌زبان نامزد شد.

فرانسه: "بینوایان" (Les Miserables) به کارگردانی لاد لی

فیلم لاد لی سینماگر ۳۹ ساله روایتی مدرن از رمان کلاسیک ویکتور هوگو است. "بینوایان" که حال و هوایی سیاسی دارد اولین بار دنیا ماه مه پیش در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن روی پرده رفت و به‌طور مشترک با فیلم برزیلی "Bacurau" به کارگردانی کلبر مندوسا فیو و ژولیانو دورنلیس، برنده جایزه هیئت داوران شد.

"بینوایان" از روی فیلمی کوتاه ساخته خود لی مقابل دوربین رفته است. داستان در ۱۹۹۳ اتفاق می‌افتد و درباره جوانی به نام استفان است که به گروه مبارزه با جرم و جنایت مونفرمِی در حومه پاریس می‌پیوندد.

یک کمیته ۹ نفره شامل سه عضو ثابت شامل سه عضو ثابت تی‌یری فرمو مدیر هنری جشنواره کن، آلن ترزن رئیس آکادمی فیلم فرانسه و سرژ توبیانا رئیس شرکت تبلیغاتی یونیفرانس نماینده فرانسه در جوایز اسکار ۲۰۲۰ را انتخاب کرد. "بینوایان" از میان یک فهرست کوتاه شامل سه فیلم انتخاب شد. دو فیلم دیگر "پرتره یک بانو در آتش" (Portrait of a Lady on Fire) به کارگردانی سلین سیاما که در کن جایزه بهترین فیلمنامه را برد و "پروکسیما" (Proxima) به کارگردانی آلیس وینوکور بودند.

فرانسه یکی از موفق‌تری کشورها در تاریخ جوایز اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی (با نام قبلی فیلم خارجی‌زبان) است.   "بینوایان" شصت و ششمین فیلمی است که فرانسه از ۱۹۴۸ به اسکار می‌فرستد. این کشور در مجموع با ۳۹ نامزدی، بیش از هر کشور دیگر نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان بوده و با ۱۲ بار پیروزی بعد از ایتالیا (با ۱۴ پیروزی از ۳۱ نامزدی)، بیشترین موفقیت را در این بخش داشته است.

آخرین باری که یک فیلم فرانسوی برنده اسکار فیلم خارجی‌زبان شد، سال ۱۹۹۳ بود که "هندوچین" به کارگردانی رژیس وارنیه با بازی کاترین دونوو این جایزه را گرفت. از آن زمان تاکنون فرانسه ۹ بار نامزد دریافت جایزه اسکار فیلم خارجی‌زبان بوده است. آخرین فیلم فرانسوی که نامزد اسکار شد، "موستانگ" به کارگردانی دنیز غمزه ارگوون در ۲۰۱۵ بود.

گرجستان: "شیندیسی" (Shindisi) به کارگردانی دیتو سینتزادزه

فیلم از روی داستانی واقعی ساخته شده و روایتی از جنگ روسیه و گرجستان در اوت ۲۰۰۸ را به تصویر می‌کشد. تمرکز "شیندیسی" بر سرنوشت ۱۷ سرباز است که در نبرد در روستای کوچک شیندیسی کشته شدند. آن‌ها جان خود را از دست دادند تا ۲۵ هم‌قطارشان بعد از نقض آتش‌بس توسط یک یگان نظامی ارتش روسیه بتوانند جان سالم به درببرند.

گرجستان از زمان جدایی از شوروی سابق تاکنون ۱۷ بار در رقابت اسکار شرکت کرده است. "A Chef in Love" اولین فیلمی که این کشور به آکادمی معرفی کرد در ۱۹۹۶ نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. در ۲۰۱۴ فیلم "جزیره ذرت" به کارگردانی گیورگی اواشویلی توانست به فهرست کوتاه راه پیدا کند، اما درنهایت نامزد نشد.

آلمان: "ضد سیستم" (System Crasher) به کارگردانی نورا فینگشایت

اولین فیلم بلند داستانی نورا فینگشایت کارگردان ۳۶ ساله اولین بار در دنیا فوریه پیش در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره برلین نمایش داده شد و جایزه آلفرد بائر را دریافت کرد.

"ضد سیستم" درباره دختری ۹ ساله به نام بنی (با بازی هلنا زنگل) است که انرژی بی‌امان او همه اطرافیانش را ناامید می‌کند. آلبرشت شوخ، و گابریلا ماریا اشماید از دیگر بازیگران این فیلم هستند. فینگشایت پیش از این چند فیلم کوتاه و مستند در کارنامه داشت.

آلمان تاکنون ۱۹ بار در بخش فیلم بلند بین‌المللی نامزد اسکار شده است که ۹ بار آن تا پیش از اتحاد این کشور در ۱۹۹۰ و ۱۰ بار از آن سال تاکنون بوده است. آلمان در این مدت با فیلم‌های "هیچ جا در آفریقا" (۲۰۰۲) و "زندگی دیگران" دو بار اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را دریافت کرده است. آلمان آخرین بار سال گذشته با فیلم "هرگز رو برنگردان" به کارگردانی فلوریان هنکل فون دونرسمارک بخت دریافت این جایزه را داشت.

غنا: "ازلی" (Azali) به کارگردانی کوابنا گیانسا

 "ازلی" اولین فیلمی است که غنا به اسکار می‌فرستد. این فیلم با بازی اسانا الحسن در اولین تجربه بازیگری خود سفر دختری ۱۴ ساله به نام امینه را از دهکده‌ای در شمال غنا تا زاغه‌های آکرا پایتخت این کشور دنبال می‌کند. امینه از ازدواج قریب‌الوقوع خود با یک کشاورز ۷۰ ساله می‌گریزد، اما گرفتار قاچاقچیان انسان می‌شود که می‌خواهند او را با کامیون به بورکینا فاسو ببرند. او از کامیون نجات پیدا می‌کند، اما از آکرا سر درمی‌آورد. اکنون امینه باید بین بقا در آکرا و بازگشت به دهکده‌اش و ازدواج یک کدام را انتخاب کند.

یونان: "وقتی گوجه‌فرنگی‌ها با واگنر روبرو شدند" (When Tomatoes Met Wagner) به کارگردانی ماریانو اکونومو

مستند ۷۲ دقیقه‌ای "وقتی گوجه‌فرنگی‌ها با واگنر روبرو شدند" درباره یک دهکده در حال نابودی که با یک ایده تجاری عجیب‌وغریب نجات پیدا می‌کند، اولین بار در دنیا اواخر سال پیش در جشنواره فیلم برلین نمایش داده شد.

داستان در دهکده دورافتاده الیاس روی می‌دهد، جایی که بحران اقتصادی و مهاجرت جوانان از ده به‌نوعی از پایان شیوه زندگی سنتی نشان دارد. در این بین، یک کشاورز به نام کریستوس تصمیم می‌گیرد کاری برای دهکده‌ای کند که تنها ۳۳ نفر در آن زندگی می‌کنند؛ دهکده‌ای بدون مغازه، بدون مدرسه، یا حتی بدون کشیش. ایده او کشت گوجه‌فرنگی‌های ارگانیک همراه با پخش موسیقی واگنر از بلندگو است. این ایده برای دهکده‌ای که بیشتر ساکنان آن کشاورزان سالخورده هستند، عجیب به نظر می‌رسد، اما خیلی زود گوجه‌فرنگی‌های ارگانیک از مغازه‌های غذای سالم در سراسر دنیا سر درمی‌آورند و شانس به ده رو می‌کند.

یونان تا سال پیش ۳۸ بار در رقابت اسکار فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد و پنج بار در این بخش نامزد شد، اما تاکنون برنده نشده است. "Dogtooth" به کارگردانی یورگوس لانتیموس آخرین فیلم یونانی است که به فهرست پنج نامزد نهایی بخش فیلم خارجی‌زبان راه پیدا کرد. این فیلم در ۲۰۱۰ نامزد اسکار شد.

هنگ کنگ: "توفان سفید ۲" (The White Storm ۲) به کارگردانی هرمن یاو

اندی لاو و لوییس کو در نقش دو طرف یک جنگ مواد مخدر در تازه‌ترین ساخته هرمن یاو سینماگر باسابقه و پرکار در نقش دو طرف یک جنگ مواد مخدر بازی می‌کنند. لاو در فیلم نقش یک میلیاردر را بازی می‌کند که پول خود را صرف مبارزه مواد مخدر می‌کند و کو در نقش رهبر یک باند قاچاق مواد مخدر ظاهر شده است. هرچند عنوان "توفان سفید ۲" برای این پروژه انتخاب شده است، اما این فیلم به‌جز نام و حضور مجدد کو به لحاظ داستانی ارتباطی با "توفان سفید" (۲۰۱۳) ندارد. 

"توفان سفید ۲" در ماه ژوئیه در هنگ کنگ اکران شد و با سه میلیون دلار پرفروش‌ترین فیلم هنگ کنگی تابستان بود، آن هم در شرایطی که این کشور به‌شدت درگیر مجموعه تظاهرات مردمی در برابر لایحه استرداد مظنونان و متهمان به چین و سایر شهرهای سراسر جهان بود. با تداوم اعتراضات، معترضان خواسته‌های دیگری چون تحقیق و تفحص مستقل در مورد خشونت پلیس و آزادی معترضان دستگیرشده را مطرح کردند. "توفان سفید ۲" در چین موفق‌تر ظاهر شد و ۱۸۲ میلیون دلار فروخت.

امسال دست فدراسیون تهیه‌کنندگان سینمای هنگ کنگ برای انتخاب نماینده این کشور تا حد زیادی بسته بود، چرا که تا اینجای سال تنها ۴۰ فیلم هنگ کنگی اکران شده و این در مقایسه با ۲۰۰ فیلم وارداتی رقم ناچیزی است. از این رو فدراسیون تهیه‌کنندگان سینمای هنگ کنگ برخلاف سال‌های گذشته تا پیش از انتخاب نماینده نهایی خود در اسکار یک فهرست کوتاه اعلام نکرد.     

هنگ کنگ از سال ۱۹۵۹ تا سال پیش ۳۷ بار در رقابت اسکار شرکت کرد و دو بار نامزد شد: "فانوس سرخ را بلند کن" به کارگردانی ژانگ ییمو در ۱۹۹۱ و "وداع با محبوبم" ساخته چن کایگه در ۱۹۹۳. در ۲۰۱۳ نیز فیلم "استادبزرگ" به کارگردانی وونگ کار وای به فهرست کوتاه راه پیدا کرد.

مجارستان: "آن‌ها که ماندند" (Those Who Remained) به کارگردانی بارنابش توت

داستان فیلم در بوداپست بعد از جنگ جهانی دوم روی می‌دهد و درباره دو مجارستانی است که می‌کوشند با پیامدهای هولوکاست کنار بیایند. آلادار یک دکتر میانسال مهربان، اما آشوب‌زده است که همسر و پسرانش در اردوگاه‌های کار اجباری جان خود را از دست داده‌اند. از سوی دیگر، کلارا دختری ۱۶ است که نمی‌خواهد از دست دادن پدر و مادرش را باور کند. راه آلادار و کلارا یکی می‌شود و...   

"آن‌ها که ماندند" پنجاه و پنجمین فیلمی است که مجارستان از ۱۹۶۵ تاکنون برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور در ۱۹۸۱ با "مفیستو" به کارگردانی ایشتوان سابو و در ۲۰۱۵ با "پسر شائول" به کارگردانی لاسلو نمش دو بار جایزه اسکار این بخش را گرفت و هشت بار دیگر هم نامزد شده است.

ایسلند: "یک روز سفید، سفید" (A White, White Day) به کارگردانی فلینر پالماسون

این فیلم اولین بار ماه مه گذشته در بخش هفته منتقدان بین‌المللی جشنواره کن نمایش داده شد. "یک روز سفید، سفید" روایتی از غصه، انتقام و عشق بی‌قیدوشرط است. داستان فیلم در شهری دورافتاده در ایسلند روی می‌دهد و درباره یک رئیس پلیس سابق است که همسرش را به‌تازگی در یک سانحه رانندگی از دست داده است. زندگی او و اطرافیانش زمانی به خطر می‌افتد که او شک می‌کند همسرش با یکی از اهالی شهر در ارتباط بوده است.

ایسلند از ۱۹۸۰ تا سال گذشته ۳۹ بار فیلم به آکادمی معرفی کرد و در ۱۹۹۱ با فیلم "بچه‌های طبیعت" به کارگردانی فریدریک تور فریدریکسون نامزد شد.

هند: "گالی بوی" (Gully Boy) به کارگردانی زویا اختر

اولین نمایش جهانی فیلم فوریه پیش در بخش ویژه برلیناله جشنواره برلین بود. "گالی بوی" با بازی رانویر سینگ و آلیا بات ستاره‌های بالیوود قصه‌ای از بلوغ را روایت می‌کند و با الهام از زندگی رپرهای خیابانی در بمبئی ساخته شده است. فیلم در دنیا ۳۷ میلیون دلار فروخت. زویا اختر کارگردان فیلم‌هایی چون "دوباره این زندگی را به دست نخواهی آورد" و "داستان‌های لذت" است.

هند از ۱۹۵۷ تا سال گذشته ۵۱ بار در رقابت اسکار شرکت کرد و سه بار نامزد بخش فیلم خارجی‌زبان شد: "مادر هند" (۱۹۵۷، محبوب خان)، "سلام بمبئی" (۱۹۸۹، میرا نائیر) و "لاگان: روزی روزگاری در هند" (۲۰۰۲، آشوتوش گواریکر). این کشور هنوز برنده اسکار نشده است.

اندونزی: "خاطرات بدن من" (Memories of My Body) به کارگردانی گارین نوگروهو

این فیلم سال گذشته در بخش افق‌های جشنواره ونیز رقابت کرد و در دوازدهمین دوره جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک برنده جایزه تنوع فرهنگی، تحت حمایت یونسکو شد. "خاطرات بدن من" درباره یک رقصنده نوجوان است که وقتی پدرش رها می‌کند به یک مرکز رقص در دهکده جاوا ملحق می‌شود، جایی که یک رقص زنانه توسط مردان اجرا می‌شود، اما تحول سیاسی و اجتماعی در اندونزی او را در مسیری می‌اندازد که در آن با آدم‌های جالب آشنا می‌شود.

"خاطرات بدن من" با الهام از زندگی ریانتو بازیگر و رقصنده معروف اندونزیایی ساخته شده که نقش شخصیت اصلی در جوانی را نیز بازی می‌کند و راوی فیلم هم هست. نمایش "خاطرات بدن من" به خاطر مضمون آن در تعدادی از شهرهای اندونزی ممنوع شد و گروهی در یک درخواست آنلاین خواستار تحریم فیلم شدند. 

اندونزی از ۱۹۸۷ تا سال گذشته ۲۰ فیلم به اسکار فرستاد که هیچ‌کدام نامزد نشدند.

ایران: "در جستجوی فریده" به کارگردانی آزاده موسوی و کوروش عطایی

فیلم مستند "در جستجوی فریده" درباره زنی به نام فریده است که ۴۰ سال پیش در حرم امام رضا (ع) رها شد و بعد از انتقال به شیرخوارگاه زوجی هلندی او را به فرزندی پذیرفتند. فریده که در تمام این سال‌ها در هلند زندگی کرده است، برای اولین بار به ایران سفر می‌کند تا زادگاهش را ببیند و با سه خانواده ملاقات کند که مدعی‌اند خانواده واقعی او هستند.

این مستند در یازدهمین دوره جشنواره سینما حقیقت برنده چهار جایزه ازجمله بهترین فیلم هنر و تجربه شد و در بیستمین جشن بزرگ سینمای ایران، جشنواره‌ فیلم رشد، جشن مستقل سینمای مستند، جایزه آکادمی سینماسینما و جشن دنیای تصویر نیز جوایزی گرفت و در جشنواره‌هایی در آمریکا، ایتالیا، اوکراین، ترکیه، روسیه و سوئیس نیز به نمایش درآمده است.

برای اولین بار است که ایران یک فیلم مستند را برای رقابت در بخش اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی معرفی می‌کند.

"در جستجوی فریده" بیست و پنجمین فیلمی است که ایران از ۱۹۷۷ تاکنون به اسکار فرستاده است. ایران برای "جدایی نادر از سیمین" (۲۰۱۱) و "فروشنده" (۲۰۱۶) هر دو به کارگردانی اصغر فرهادی، دو بار برنده جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شده و یک بار نیز برای "بچه‌های آسمان" (۱۹۹۸) به کارگردانی مجید مجیدی در این بخش نامزد بوده است.

ایرلند: "غزه" (Gaza) به کارگردانی گری کین و اندرو مک‌کانل

مستند "غزه" ساخته مشترک گری کین و اندرو مک‌کانل عکاس جنگ اولین بار در دنیا اواخر سال گذشته در جشنواره فیلم ساندنس روی پرده رفت و با استقبال روبرو شد. در توضیح این فیلم عرب‌زبان آمده است: "غزه" به زندگی روزمره مردم غزه می‌پردازد و یک پرتره سینمایی از مردمی است که می‌کوشند در میان ویرانه‌های یک تقابل همیشگی زندگی معناداری داشته باشند.

"غزه" ششمین فیلمی است که ایرلند از ۲۰۰۷ به آکادمی معرفی می‌کند. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند، هرچند در ۲۰۱۵ فیلم اسپانیایی‌زبان "زنده‌باد" به کارگردانی پدی براناخ از این کشور به فهرست کوتاه نامزدی بخش فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا کرد.

اسرائیل: "تحریک" (Incitement) به کارگردانی یارون زیلبرمان

تریلر "تحریک" گذشته ایگال عمیر  دانشجوی جوان ارتدکس را که در چهارم نوامبر ۱۹۹۵ اسحاق رابین نخست وزیر اسرائیل ترور کرد، بررسی می‌کند. اولین نمایش جهانی فیلم ماه پیش در جشنواره تورنتو بود. "تحریک" به‌تازگی به‌عنوان بهترین فیلم جوایز اوفیر که هر سال توسط آکادمی فیلم و تلویزیون اسرائیل برگزار می‌شود، انتخاب شد. هر سال برنده جایزه اصلی این جوایز به نمایندگی از اسرائیل در اسکار شرکت می‌کند.   

اسرائیل از ۱۹۶۴ تا سال گذشته ۵۱ فیلم به آکادمی معرفی کرد و ۱۰ بار نامزد اسکار فیلم بلند بین‌المللی شده، اما هنوز در این بخش برنده نشده است.

ایتالیا: "خائن" (The Traitor) به کارگردانی مارکو بلوکیو

درام مافیایی "خائن" اولین بار در دنیا ماه مه پیش در بخش مسابقه جشنواره فیلم کن روی پرده رفت. تازه‌ترین ساخته مارکو بلوکیو کارگردان و فیلمنامه‌نویس کهنه‌کار که تولید مشترک ایتالیا، فرانسه، برزیل و آلمان است، ماه پیش نیز در بخش جنبی روزهای ونیز جشنواره فیلم ونیز رقابت کرد و برنده جایزه SIAE شد. اولین نمایش فیلم در آمریکای شمالی نیز ماه پیش در جشنواره فیلم تورنتو بود.

"خائن" بر مبنای داستان واقعی تومازو بوشتا (با بازی پیرفرانچسکو فاوینو) معروف به "رئیس دو دنیا" ساخته شده است که اولین خبرچین مافیا در سیسیل دهه ۱۹۸۰ بود. فیلم در خود ایتالیا با استقبال روبرو شد و جوایز زیادی دریافت کرد، از جمله جایزه بهترین کارگردان در گلدن گلوب ایتالیایی و هفت جایزه روبان نقره‌ای شامل بهترین فیلم، کارگردان و فیلمنامه.

شرکت سونی پیکچرز کلسیکس حق پخش "خائن" در آمریکا را به عهده دارد و از ۲۷ نوامبر فیلم را اکران می‌کند.

"خائن" بعد از "چین نزدیک است" (۱۹۶۷) و "پرش در تاریکی" (۱۹۸۰)، سومین فیلم بلوکیو است که به نمایندگی از ایتالیا در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت می‌کند. دو فیلم قبلی نامزد نشدند.

بلوکیو با اولین فیلم خود "مشت‌ها در جیب" (۱۹۶۵) درباره زندگی پرتنش خانواده‌ای ایتالیایی، خود را به عنوان یکی از کارگردانان شاخص سینمای ایتالیا مطرح کرد. او در مقام کارگردان حدود ۵۰ فیلم بلند، کوتاه، مستند و تلویزیونی در کارنامه دارد.

از دیگر فیلم‌های بلوکیو ۷۹ ساله می‌توان به درام "به نام پدر" (۱۹۷۱)، فیلم تاریخی "شاهزاده هامبورگ" (۱۹۹۷) و درام سیاسی "صبح بخیر، شب" اشاره کرد که در ۲۰۰۳ برنده جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره فیلم ونیز شد. فیلم‌های او در جشنواره‌های کن و برلین نیز جوایزی دریافت کرده‌اند.

برگزارکنندگان جشنواره ونیز در سال ۲۰۱۱ با اعطای جایزه شیر طلایی یک عمر دستاورد از بلوکیو تقدیر و او را در کنار ارمانو اولمی و برناردو برتولوچی، یکی از سه فیلمساز شاخص و در قید حیات سینمای ایتالیا توصیف کردند. (اولمی و برتولوچی هر دو سال گذشته از دنیا رفتند).

ایتالیا رکورددار دریافت جایزه اسکار فیلم بلند بین‌المللی است. این کشور تا سال گذشته ۶۵ بار در این رقابت شرکت کرد. ایتالیا در مجموع ۱۴ بار برنده شده که شامل ۱۱ جایزه اسکار فیلم بلند بین‌المللی و سه جایزه ویژه این بخش است. این کشور آخرین بار در ۲۰۱۳ با "زیبایی بزرگ" به کارگردانی پائولو سورنتینو جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را دریافت کرد.

ژاپن: "با تو در معرض هوا" ("Weathering With You") به کارگردانی ماکوتو شینکای

انیمیشن فانتزی-رمانتیک "با تو در معرض هوا" تازه‌ترین ساخته ماکوتو شینکای کارگردان انیمیشن تحسین‌شده "نام تو" (۲۰۱۶) است که در دنیا ۳۵۸ میلیون دلار فروخت و رکورد فروش انیمیشن "شهر اشباح" میازاکی را شکست. مجموع فروش "با تو در معرض هوا" در ژاپن به‌تازگی از مرز ۱۰۰ میلیون دلار عبور کرد.

قهرمانان فیلم جدید شینکای مانند "نام تو" یک مرد و زن جوان هستند، یکی اهل توکیو و دیگری ساکن حومه شهر. داستان فیلم در دوران باران‌های شدید در ژاپن روی می‌دهد و درباره پسری نوجوان به نام هوداکا است که به شهر بزرگ می‌آید و با زنی جوان به نام هینا آشنا می‌شود که قادر است وضعیت آب و هوا را تغییر بدهد.

این فیلم سپتامبر امسال برای اولین بار در آمریکای شمالی در بخش نمایش‌های ویژه جشنواره تورنتو روی پرده رفت. از ۱۹۹۸ که "شاهزاده مونونوکه" به کارگردانی هایائو میازاکی نماینده ژاپن در اسکار بود، اولین بار است که این کشور یک فیلم انیمیشن را به نمایندگی از خود به اسکار می‌فرستد.

ژاپن تا سال گذشته ۶۵ بار در رقابت بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد. این کشور درمجموع ۱۶ بار نامزد و چهار بار برنده اسکار شده است و در تاریخ جوایز آکادمی به لحاظ تعداد نامزدی بعد از فرانسه (۳۹)، ایتالیا (۳۱) و اسپانیا (۱۹) قرار دارد.

ژاپن اولین بار در ۱۹۵۱ با "راشومون" به کارگردانی آکی‌را کوروساوا در این رقابت شرکت کرد و همان سال برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. این کشور دو دوره بعد نیز با فیلم‌های "دروازه دوزخ" (۱۹۵۴) به کارگردانی تینوسوکه کینوگاسا و "سامورایی: افسانه موساشی" (۱۹۵۵) به کارگردانی هیروشی ایناگاکی برنده اسکار شد و آخرین بار در ۲۰۰۸ با فیلم "Departures" به کارگردانی یوجیرو تاکیتا این جایزه را دریافت کرد. ژاپن سال گذشته فیلم "دله‌دزدها" به کارگردانی هیروکازو کوره-ادا را به اسکار فرستاد که نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد.

قزاقستان: "خانات قزاق – تاج و تخت طلایی" (Kazakh Khanate – Golden Throne) به کارگردانی رستم عبدراشف

این فیلم روایتی حماسی درباره بنیان ملت قزاق است. داستان در قرن پانزدهم و در دوران حکمرانی خانات قزاق روی می‌دهد. این دولت از ۱۴۵۶ تا ۱۸۴۷ میلادی در حدود تقریبی قزاقستان فعال بود و در سال‌های اوج خود تا دشت قبچاق، قره‌قالپاقستان، بیشتر ازبکستان کنونی و سیردریا تسلط داشت و نیروهایش تا آستراخان و خراسان می‌تاختند. آنان همچنین با به مرزهای روسیه، سیبری غربی (باشقیرستان) و سرزمین‌های آسیای میانه حمله می‌کردند. در سال‌های پایانی حکمرانی خانات قزاق، حملات خانات جونغار و اویرات‌ها سبب تضعیف این دولت و درنهایت ضمیمه امپراتوری در حال توسعه روسیه شد.

"خانات قزاق – تاج و تخت طلایی" که قصه‌ای به سبک سریال "بازی تاج و تخت" را روایت می‌کند، دومین فیلم از مجموعه فیلم‌هایی است که دو سال پیش با "شمشیر الماس" آغاز شد. دو مجموعه تلویزیونی ۱۰ قسمتی نیز بر مبنای این داستان تولید شده است.

تصمیم انتخاب یک فیلم تاریخی با مضامین ملی (که از روی رمان "عشایر" نوشته ایلیاس یسنبرلین ساخته شده است) شش ماه پس از آن اتخاذ شد که نورسلطان نظربایف رئیس‌جمهور قزاقستان پس از ۲۹ سال از مقام خود کناره‌گیری کرد. رستم عبدراشف کارگردان "خانات قزاق – تاج و تخت طلایی" ارتباط نزدیکی با نظربایف دارد و چند سال پیش فیلم مدح‌آمیز "شیوه رهبر" را درباره او ساخت.

قزاقستان از زمان استقلال از اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۹۱ تا سال پیش ۱۳ فیلم به آکادمی معرفی کرد. در ۲۰۰۷ فیلم "مغول" به کارگردانی سرگئی بودروف از این کشور نامزد بخش فیلم بلند بین‌المللی شد. سال گذشته "آیکا" به کارگردانی سرگئی دوورتسوی نماینده قزاقستان در اسکار بود و به فهرست کوتاه نیز راه پیدا کرد، اما درنهایت نامزد نشد. "کلین" به کارگردانی ارمک تورسونوف نیز در ۲۰۰۹ به‌عنوان نماینده این کشور به فهرست کوتاه نامزدهای بخش فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا کرد، اما نامزد نشد. 

کنیا: "سوبیرا" (Subira) به کارگردانی راونیت سیپی چادها

داستان فیلم راونیت سیپی چادها کارگردان هندی‌تبار ساکن نایروبی درباره زنی جوان است که کلیشه‌های جنسیتی و سنت‌ها را به چالش می‌کشد. "سوبیرا" تولید مشترک کنیا و دانمارک است.

فیلم از روی یک داستان کوتاه تحسین‌شده در ۲۰۰۷ به همین نام ساخته شده است. برندا وایریمو نقش زنی خاص به نام سوبیرا را بازی می‌کند که برخلاف رسم و رسوم محلی و قوانین ازدواج از پیش تعیین‌شده می‌کوشد به آرزوی خود برسد که شنا کردن در اقیانوس است. فیلم مستقیم روی مسائل اجتماعی آفریقای معاصر دست گذاشته است. "سوبیرا" در انگلیس فیلمبرداری شد.

کنیا از ۲۰۱۲ چهار فیلم برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی کرده، اما هنوز نامزدی کسب نکرده است.

کوزوو: "زانا" (Zana) به کارگردانی آنتونتا کاستراتی

اولین فیلم بلند داستانی آنتونتا کاستراتی اولین بار در دنیا در جشنواره فیلم تورنتو روی پرده رفت. "زانا" تولید مشترک کوزوو و آلبانی و داستان زنی آلبانیایی به نام لومه است که شوهر و مادر شوهرش در یک دهکده زندگی می‌کند. لومه تنها فرزند خود را یک دهه قبل در دوران جنگ داخلی در یوگسلاوی سابق از دست داده است و اکنون با کابوس‌های شبانه دست‌وپنجه نرم می‌کند و قادر نیست بار دیگر بچه‌دار شود. او و خانواده‌اش ناامید از درمان مدرن از یک شفادهنده سنتی کمک می‌گیرند. لومه تحت آیین سنتی پیچیده و جن‌گیری قرار می‌گیرد تا از جادوی سیاه که دیگران باور دارند باعث عقیم شدن او شده است رها شود. وقتی لومه بار دیگر باردار می‌شود، گذشته تلخ او در دوران جنگ بازمی‌گردد تا او و فرزندش را که هنوز به دنیا نیامده گرفتار کند.

"زانا" ششمین فیلمی است که کوزوو از ۲۰۱۴ به اسکار می‌فرستد. این کشور هنوز نامزدی به دست نیاورده است.

قرقیزستان: "شفق قطبی" (Aurora) به کارگردانی بکزات پریماتوف

اولین فیلم بلند داستانی بکزات پریماتوف اولین بار سال گذشته در جشنواره بین‌المللی فیلم بوسان نمایش داده شد. داستان "شفق قطبی" در یک آسایشگاه در ساحل دریاچه ایسیک-کول در شمال کوه‌های تیان‌شان در قرقیزستان روی می‌دهد. یک استراحتگاه آرام در پیش‌زمینه طبیعتی زیبا که بازتابی از کل کشور است. به هم خوردن ناگهانی توازن زمان و فضا زنجیره‌ای از اتفاقات تغییرناپذیر را به همراه دارد.  

"شفق قطبی" دوازدهمین فیلمی است که قرقیزستان از زمان استقلال این کشور در ۱۹۹۱ به آکادمی معرفی می‌کند. هیچ‌یک از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

لتونی: "پرجنب‌وجوش" (The Mover) به کارگردانی داویس سیمانیس

فیلم هولوکاستی "پرجنب‌وجوش" از روی داستانی واقعی ساخته شده است و درباره مردی به نام زانیس لیپکه است که در دوران اشغال لتونی توسط نازی‌ها در جنگ جهانی دوم در یک انبار نظامی آلمانی مشغول کار بود و شب‌ها مردم گرفتار را به‌طور پنهانی از کشور خارج می‌کرد. از "پرجنب‌وجوش" به‌عنوان "فهرست شیندلر" لتونی و روایتی از رفتار قهرمانانه در دوران وحشت و هراس یاد شده است.

لتونی از ۱۹۹۲ تا سال پیش ۱۰ فیلم به آکادمی معرفی کرد که هیچ‌کدام نامزد نشدند.

لبنان: "۱۹۸۲" به کارگردانی ولید مؤنس

نادین لبکی بازیگر، کارگردان و نویسنده که سال گذشته فیلم "کفرناحوم" به کارگردانی او نماینده لبنان در این بخش بود نامزد اسکار هم شد در "۱۹۸۲" بازی کرده است. اولین فیلم بلند داستانی ولید مؤنس ماه پیش برای اولین بار در دنیا در جشنواره فیلم تورنتو به نمایش درآمد و برنده جایزه نتپک شد. او در این فیلم که تولید مشترک لبنان، آمریکا، نروژ و قطر است، از منظری متفاوت به یکی از مهم‌ترین مقاطع تاریخ معاصر لبنان نگاه می‌کند.

داستان فیلم در آغاز حمله نظامی اسرائیل به لبنان در سال ۱۹۸۲ در یک مدرسه خصوصی در حومه بیروت روی می‌دهد. وسام پسری ۱۱ ساله است که به جوانا همکلاسی خود علاقه دارد، اما قبل این که شجاعت پیدا کند و حس خود را به او بگوید، و در حالی که امتحانات نهایی مدرسه در حال برگزاری است، حمله هوایی به بیروت آغاز می‌شود. با آغاز جنگ شاگردان به خانه‌های خود فرستاده می‌شوند و...

لبکی ۴۵ ساله در فیلم نقش یاسمین یکی از معلم‌های مدرسه را بازی کرده است که همراه جوزف (رودریگه سلیمان) دیگر معلم مدرسه می‌کوشد به خاطر بچه‌ها هم که شده ترس خود را از اتفاقاتی که در راه است پنهان کند، اما از جایی به بعد راه یاسمین و جوزف به لحاظ سیاسی از هم جدا می‌شود.

ولید مؤنس درباره "۱۹۸۲" گفت: این فیلم کاملاً یک زندگی‌نامه شخصی است و عملاً بر مبنای آخرین روزی ساخته شده است که من در ۱۹۸۲ در مدرسه‌ گذراندم. پس از آن خانواده ما لبنان را ترک کرد. کل داستان فیلم در یک لوکیشن در مدرسه و در یک روز اتفاق می‌افتد و این مدرسه در کوهستان‌های لبنان است.

مؤنس پیش از این دو فیلم کوتاه کارگردانی کرد که یکی از آن‌ها "اسلحه، شغال، گرگ و پسر" در ۲۰۱۷ به فهرست کوتاه نامزدهای بخش بهترین فیلم کوتاه زنده هشتاد و نهمین دوره جوایز اسکار راه پیدا کرد، اما در نهایت نامزد اسکار نشد.

با این حال مؤنس بیشتر به‌عنوان یک تهیه‌کننده فیلم‌های مستند، داستانی و موزیک ویدیو شهرت دارد. از کار قبلی او می‌توان به تهیه مستندی درباره پاریس هیلتون در ۲۰۰۸ به کارگردانی آدریا پتی همین‌طور ویدیوهایی برای ریانا، کتی پری و دیوید بویی اشاره کرد. مؤنس دانش‌آموخته دانشگاه فلوریدا در رشته کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی است و اکنون در لس آنجلس زندگی و کار می‌کند.

"۱۹۸۲" شانزدهمین فیلمی است که لبنان از ۱۹۷۸ تاکنون به اسکار فرستاده است. این کشور در دو دوره اخیر برای "توهین" (۲۰۱۷) به کارگردانی زیاد دویری و "کفرناحوم" (۲۰۱۸) نادین لبکی نامزد جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی شده است.

لیتوانی: "پل‌های زمان" (Bridges of Time) به کارگردانی کریستینه بریده و اودریوس استونیس

مستند "پل‌های زمان" مطالعه‌ای درباره نسلی از فیلمسازان استونی، لتونی و لیتوانی در دهه ۱۹۶۰ است که سینمای موج نو منطقه بالتیک را به راه انداختند. آن‌ها با به چالش کشیدن فیلم‌های خبری تبلیغاتیِ کمونیستی به سبک فیلمسازی مستند قالبی شاعرانه دادند و به یک زبان تصویری خیره‌کننده دست یافتند که تا حد زیادی بر استعاره و تفکر متکی بود.

"پل‌های زمان" تولید مشترک لیتوانی، لتونی و استونی است و اولین بار در ۲۰۱۸ در جشنواره فیلم کارلووی واری نمایش داده شد. فیلم بعداً در جشنواره‌ بین‌المللی فیلم شانگهای جایزه جام طلایی بهترین مستند را برد و در جشنواره بین‌المللی فیلم هنری باتومی هم برنده جایزه بهترین مستند شد.

"پل‌های زمان" دوازدهمین فیلمی است که لیتوانی از ۲۰۰۶ برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور هنوز نامزدی کسب نکرده است.

لوکزامبورگ: "تل آویو در آتش" (Tel Aviv on Fire) به کارگردانی سامح زعبی

کمدی درام "تل آویو در آتش" تولید مشترک لوکزامبورگ، فرانسه، اسرائیل و بلژیک و داستان یک فلسطینی سی و چند ساله از زیر کار دررو (با بازی قیس ناشف) است که متن یک سریال کمدی تبلیغاتی به نام "تل آویو در آتش" را می‌نویسد. دیدار اتفاقی او با یک فرمانده ارتش اسرائیل در یک ایست بازرسی به همکاری دو از ذهن این دو می‌انجامد.

قیس ناشف سال گذشته برای کار خود در "تل آویو در آتش" برنده جایزه بهترین بازیگر مرد بخش افق‌های جشنواره فیلم ونیز شد. خود فیلم در ونیز جایزه اینترفیلم را هم دریافت کرد. فیلم سال گذشته در دوازدهمین دوره جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد.

لوکزامبورگ با جمعیتی کمتر از نیم میلیون، از ۱۹۹۷ تا سال گذشته ۱۵ بار در رقابت اسکار شرکت کرد. این کشور هنوز در بخش فیلم بلند بین‌المللی نامزد نشده است.

مکزیک: "مستخدمه" (The Chambermaid) به کارگردانی لیلا آویلس

برای اولین بار است که فیلمی ساخته یک فیلمساز زن از مکزیک در رقابت اسکار فیلم بلند بین‌المللی شرکت می‌کند. "مستخدمه" درباره یک خدمتکار سخت‌کوش است که در یک هتل لوکس کار می‌کند. اولین فیلم بلند داستانی آویلس سال گذشته در جشنواره فیلم تورنتو روی پرده رفت و با نقدهای عمدتاً مثبت روبرو شد. "مستخدمه" مانند "رُما" ساخته آلفونسو کوارون که سال گذشته اولین جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را برای مکزیک به ارمغان آورد، شکاف طبقاتی و زنان کارگر را که خدمات آن‌ها بیشتر اوقات دیده نمی‌شود، مورد کندوکاو قرار می‌دهد. آکادمی فیلم مکزیک همچنین "مستخدمه" را به‌عنوان نماینده خود در بخش فیلم خارجی جوایز گویا در اسپانیا انتخاب کرد.

"مستخدمه" پنجاه و دومین فیلمی است که مکزیک از ۱۹۵۷ تاکنون به آکادمی معرفی کرده است. این کشور تاکنون ۹ بار نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد و اولین جایزه خود در این بخش را سال گذشته با "رُما" آلفونسو کوارون به دست آورد. "رُما" بجز جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی، در دو بخش بهترین کارگردانی و بهترین فیلمبرداری هم اسکار گرفت. "رُما" درمجموع در ۱۰ بخش شانس دریافت جایزه اسکار را داشت.

مونته‌نگرو: "گذشته بی‌پایان" (Neverending Past) به کارگردانی آندرو مارتینوویچ

این فیلم سال گذشته در جشنواره جهانی فیلم مونترال در بخش مسابقه فیلم‌های اول داستانی رقابت کرد. داستان "گذشته بی‌پایان" در سه مقطع زمانی مختلف اتفاق می‌افتد و درباره پدرانی است که خود را در موقعیت‌های حساس می‌بینند و باید از بین چند انتخاب متناقض به یک تصمیم درست برسند.

"گذشته بی‌پایان" ششمین فیلمی است که مونته‌نگرو از ۲۰۱۳ به آکادمی معرفی می‌کند. پنج فیلم قبلی نامزد نشدند.

مراکش: "آدم" (Adam) به کارگردانی مریم توزانی

"آدم" سال گذشته در بخش نوعی نگاه جشنواره کن نمایش داده شد. اولین فیلم بلند داستانی مریم توزانی درباره یک مادر مجرد باردار و مستأصل با بازی نسرین الراضی و زنی کم‌حرف با بازی لبنی ازابال که به او پناه می‌دهد.

توزانی این فیلم را از روی تجربیات پدر و مادر خودش ساخته است که وقتی داشتن فرزند بدون ازدواج ممنوع بود در طنجه به یک زن مجرد باردار پناه دادند.

"آدم" پانزدهمین فیلمی است که مراکش از ۱۹۷۷ به اسکار فرستاده است. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

نپال: "بلبل" (Bulbul) به کارگردانی بیناد پادل

فیلم درباره یک زن است که برای گذران زندگی در کاتماندو با ون مسافرکشی می‌کند.

نپال از ۱۹۹۹ تا سال پیش ۹ بار در رقابت اسکار فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد، اما نامزد نشد.

هلند: "غریزه" (Instinct) به کارگردانی هالینا رین

کاریس فان هاوتن بازیگر نقش ملیساندرا در سریال "بازی تاج و تخت" در تریلر روان‌شناختی "غریزه" نقش یک روان‌درمانگر زندان را بازی می‌کند که عاشق یک متجاوز زندانی با بازی مروان کنزاری بازیگر نقش جعفر در فیلم "علاء‌الدین" می‌شود.

"غریزه" در جشنواره فیلم لوکارنو نمایش داده شد و در جشنواره فیلم تورنتو نیز روی پرده می‌رود. اولین تجربه کارگردانی هالینا رین بازیگر هلندی ("والکری" و "کتاب سیاه") را با اولین ساخته‌های پل ورهوفن ("غریزه اصلی") فیلمساز هم‌وطن او مقایسه کرده‌اند.

هلند از ۱۹۵۹ تا سال پیش ۵۱ فیلم به آکادمی معرفی کرد. این کشور هفت بار نامزد اسکار فیلم بلند بین‌المللی شد و سه بار برای فیلم‌های "حمله" (۱۹۸۶) به کارگردانی فونس رادماکرش، "خط آنتونیا" به کارگردانی مارلین گوریس (۱۹۹۵) و "کاراکتر" (۱۹۹۷) به کارگردانی مایک فان دیم جایزه این بخش را گرفت. هلند آخرین بار در ۲۰۰۳ با فیلم "خواهران دوقلو" به کارگردانی بن سومبوخارت نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد.

نیجریه: "شیردل" (Lionheart) به کارگردانی گنه‌وی‌یه‌وه ناگی

اولین فیلم بلند داستانی گنه‌وی‌یه‌وه ناگی اولین بار در دنیا ماه پیش در جشنواره فیلم تورنتو روی پرده رفت. "شیردل" تولید شرکت نتفلیکس است و اولین فیلمی است که این شرکت در نیجریه تولید کرده است. داستان درباره زنی جوان به نام آدائزه است که می‌خواهد مسئولیت اداره کسب و کار پدر بیمارش را به عهده بگیرد، اما پدرش این وظیفه را به برادر خود می سپارد. غریزه کاری رقابتی آدائزه و تعهدات خانوادگی او تغییرات زیادی را به همراه دارد که همه آمادگی آن را ندارند. نیجریه با "شیردل" برای اولین بار در بخش اسکار فیلم بلند بین‌المللی شرکت می‌کند.

مقدونیه شمالی: "سرزمین عسل" (Honeyland) به کارگردانی تامارا کوتفسکا و لوبومیر استفانوف

فیلم مستند "سرزمین عسل" سال گذشته در جشنواره فیلم ساندنس در بخش مسابقه فیلم‌های مستند سینمای جهان نمایش داده شد و جایزه بزرگ داوران این بخش را دریافت کرد. فیلم درباره یک زنبوردار در دهکده‌ای دورافتاده است.

"سرزمین عسل" شانزدهمین فیلمی است که مقدونیه شمالی به اسکار می‌فرستد. این کشور در ۱۹۹۴ با فیلم "پیش از باران" به کارگردانی میلچو مانچفسکی نامزد اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد.

نروژ: "از اسب‌های ربوده‌شده" (Out Stealing Horses) به کارگردانی هانس پتر مولان

این فیلم سال گذشته در جشنواره برلین برنده جایزه بهترین دستاورد هنری چشمگیر (خرس نقره‌ای) شد که به راسموس ویده‌باک فیلمبردار پروژه اعطاء شد.

درام "از اسب‌های ربوده‌شده" با بازی استلان اسکارسگارد بازیگر کهنه‌کار نوستالژی دوران کودکی و چشم‌اندازهای از دست رفته را زنده می‌کند. فیلم از روی رمانی پرفروش به همین نام نوشته پر پترسون رمان‌نویس نروژی ساخته شده و داستانی درباره یک پدرو پسر است. ترون ساندر، ۶۷ ساله، ماجراهای تابستان ۱۹۴۸ را به یاد می‌آورد، زمانی که دوران خوش کودکی او در جنگل‌های شرق نروژ به پایان رسید و دیگر هیچ‌چیز مثل سابق نشد، جایی که او تصمیم‌هایی گرفت که تمام زندگی‌اش را تحت تأثیر قرار داد.

توبیاس سانتلمان، بیورن فلوبرگ از دیگر بازیگران این فیلم هستند که تولید مشترک نروژ، سوئد و دانمارک است. هانس پتر مولان کارگردان فیلم‌هایی چون "کشور زیبا"، "یک مرد تا حدی آرام" و "در مرحله ناپدید شدن" است.

پر پترسون در جشنواره برلین گفت: وقتی کوچک بودم خیلی نزدیک به جنگل زندگی می‌کردم... سال‌ها بعد به جنگل برگشتم و با یک چیز کاملاً جدید روبرو شدم. آن موقع بود که بلافاصله شروع به نوشتن کتاب "از اسب‌های ربوده‌شده" کردم.

رمان پترسن در ۲۰۰۳ منتشر شد و در نروژ و چند کشور دیگر اروپایی چند جایزه ادبی دریافت کرد. یک شرکت فیلمسازی اروپایی در ۲۰۰۸ حقوق سینمایی رمان را خرید، اما تولید فیلم تا یک دهه بعد شروع نشد.

اسکارسگارد نیز گفت: کتاب فوق‌العاده‌ای است، اما فکر می‌کردم آن‌ها نمی‌توانند از روی آن فیلمی بسازند، ولی بعد هانس پتر مولان وارد پروژه شد و من می‌دانستم که او بهترین گزینه برای ساخت این فیلم است. ارتباط او با طبیعت نروژ بی‌نظیر است.

نروژ از ۱۹۵۷ تاکنون ۴۱ فیلم به اسکار فرستاده، پنج بار نامزد شده، اما هنوز برنده نشده است. این کشور آخرین بار در ۲۰۱۲ با فیلم "کن-تیکی" ساخته اسپن ساندبرگ و یواخیم رونینگ نامزد این بخش بود.

پاکستان: "لال کبوتر" (Laal Kabootar) به کارگردانی کمال خان

تریلر جنایی "لال کبوتر" درباره مردی است که به دنبال خروج از شهر است، اما تنها راه فرار او گذشتن از سد زنی است که به دنبال انتقام است.

پاکستان تا سال پیش هشت بار در رقابت اسکار حضور داشت. این کشور هنوز نامزد نشده است.

فلسطین: "باید بهشت باشد" (It Must be Heaven) به کارگردانی الیا سلیمان

"باید بهشت باشد" که تولید مشترک فلسطین، فرانسه و کانادا است، اولین بار در دنیا امسال در جشنواره کن به نمایش درآمد. داوران جشنواره در مراسم اختتامیه از الیا سلیمان سینماگر کهنه‌کار فلسطینی برای فیلم جدیدش تقدیر کردند. "باید بهشت باشد" همچنین جایزه فیپرشی در بخش مسابقه اصلی را از آن خود کرد.

این فیلم درباره خود سلیمان است که به شهرهای مختلف چون پاریس و نیویورک سفر می‌کند و با شباهت‌های غیرمنتظره با فلسطین سرزمین خود روبرو می‌شود. گائل گارسیا برنال، فرانسوا ژیرار و علی سلیمان از دیگر بازیگران "باید بهشت باشد" هستند که یکی از معدود فیلم‌های کمدی بخش مسابقه جشنواره کن بود.

سلیمان که متولد سال ۱۹۶۰ در شهر ناصریه است، بیشتر به خاطر فیلم "مداخله الهی" شهرت دارد که برداشتی کمدی / تراژدی و مدرن از زندگی در سرزمین‌های اشغالی است. فیلم او در ۲۰۰۲ در کن جایزه داوران همین‌طور جایزه فیپرشی را دریافت کرد و اولین نماینده تاریخ سینمای فلسطین در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود. "زمان باقیمانده" دیگر فیلم او در ۲۰۰۹ در بخش مسابقه کن رقابت کرد. سلیمان از ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۳ در نیویورک زندگی می‌کرد و در آنجا دو فیلم کوتاه ساخت. او در ۱۹۹۶ با فیلم "وقایع‌نگاری ناپدید شدن" جایزه بهترین فیلم اول جشنواره فیلم ونیز را برد.

فلسطین عملکرد خوبی در جوایز اسکار داشته است. این کشور از ۲۰۰۳ تا سال گذشته ۱۱ بار در رقابت اسکار شرکت کرد و دو بار برای فیلم‌های "اینک بهشت" (۲۰۰۵) و "عمر" (۲۰۱۳) هر دو به کارگردانی هانی ابو اسعد در بخش فیلم بلند بین‌المللی نامزد شد.

پاناما: "همه عوض می‌شوند" (Everybody Changes) به کارگردانی آرتورو مونته‌نگرو

درام خانوادگی "همه عوض می‌شوند" درباره فدریکو و کارول است که سه فرزند دارند و در خانه‌ای عالی زندگی می‌کنند، اما زمانی همه چیز عوض می‌شود که کارول و بچه‌ها در شرایطی قرار می‌گیرند که باید قبول کنند فدریکو از این به بعد یک زن ترنس است.

"همه عوض می‌شوند" ششمین فیلمی است که پاناما از ۲۰۱۴ به آکادمی معرفی می‌کند. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

پرو: "آذین محراب" (Retablo) به کارگردانی آلوارو دلگادو آپاریسیو

اولین فیلم بلند داستانی آلوارو دلگادو آپاریسیو تولید مشترک پرو، آلمان و نروژ است. "آذین محراب" در ۲۰۱۸ در جشنواره برلین در بخش نسل ۱۴plus نمایش داده شد و از سوی هیئت داوران جوان این بخش تقدیر شد.

فیلم داستانی با موضوع بلوغ را به تصویر می‌کشد و درباره سگوندو پسری ۱۴ ساله در آندس است که می‌خواهد حرفه خانوادگی را ادامه بدهد و مثل پدرش استاد طراحی و ساخت اماکن مذهبی شود، اما اتفاقی می‌افتد که همه دنیای او را به هم می‌ریزد.

پرو از ۱۹۶۸ تا سال پیش ۲۵ فیلم به اسکار معرفی کرد و در ۲۰۰۹ با فیلم "شیر افسوس" به کارگردانی کلودیا یوزا نامزد شد.

فیلیپین: "حکم دادگاه" (Verdict) به کارگردانی ریموند ریبای گوتیه‌رز

اولین فیلم بلند داستانی ریموند ریبای گوتیه‌رز ماه پیش جایزه ویژه هیئت داوران بخش مسابقه افق‌های جشنواره فیلم ونیز را دریافت کرد. فیلم درباره خشونت خانگی در فیلیپین است. بریانته مندوزا کارگردان تحسین‌شده فیلیپینی و معلم گوتیرز مدیر تولید این پروژه است.

"Imago" اولین فیلم کوتاه گوتیه‌رز ۲۶ ساله در ۲۰۱۶ در جشنواره تورنتو برنده جایزه Short Cuts شد و "قضاوت" (۲۰۱۸) دومین فیلم او نامزد دریافت این جایزه شد. هر دو فیلم در جشنواره فیلم کن نامزد جایزه نخل طلای بهترین فیلم کوتاه بودند.  

فیلیپین از ۱۹۵۳ تا سال پیش ۳۰ فیلم به اسکار فرستاد. هیچ‌کدام از آن فیلم‌ها نامزد نشدند.

لهستان: "بدن مسیح" (Corpus Christi) به کارگردانی یان کوماسا شانس

این فیلم اولین بار در دنیا اوایل این ماه در بخش روزهای ونیز جشنواره فیلم ونیز نمایش داده شد و در پایان جشنواره جایزه سینماهای اروپا را از آن خود کرد که با یک جایزه نقدی و کمک برای اکران فیلم در سراسر اروپا همراه است. "بدن مسیح" به‌تازگی در جشنواره فیلم تورنتو نیز روی پرده رفت.

داستان درباره دانیلِ ۲۰ ساله است که زندگی در یک بازداشتگاه نوجوانان او را به لحاظ روحی دچار تحول می‌کند. او تصمیم می‌گیرد یک کشیش شود، اما این آرزو با توجه به سابقه بزهکاری او غیرممکن به نظر می‌رسد. وقتی دانیل را برای کار در یک کارگاه نجاری به شهری کوچک می‌فرستند، او در بدو ورود لباس کشیش‌ها را به تن می‌کند و به‌طور تصادفی جای کشیش شهر را می‌گیرد. آمدن این واعظ جوان و جذاب فرصتی است برای جامعه کوچک تا از غصه یک تراژدی که در شهر اتفاق افتاده است، خود را رها کند.

"اتاق خودکشی" اولین فیلم بلند داستانی کوماسا در بخش پانوراما جشنواره برلین به نمایش درآمد و دومین فیلم او درام جنگی "ورشو ۴۴"، یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های لهستان در ۲۰۱۴ بود.

لهستان از ۱۹۶۳ که با "چاقو در آب"، اولین فیلم رومن پولانسکی وارد رقابت اسکار شد و نامزد شد، تا سال گذشته ۵۰ بار در این رقابت حضور داشت. این کشور تاکنون ۱۱ بار نامزد اسکار بوده است. لهستان در ۲۰۱۵ برای فیلم سیاه‌وسفید "ایدا" به کارگردانی پاول پاولیکوفسکی برنده جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد که تنها جایزه لهستان در این بخش است. سال گذشته "جنگ سرد" دیگر فیلم سیاه‌وسفید پاولیکوفسکی به نمایندگی از این کشور در اسکار رقابت کرد و نه‌تنها نامزد این بخش شد، بلکه نامزدی اسکار بهترین کارگردانی را برای اولیکوفسکی به همراه داشت و در بخش بهترین فیلمبرداری نیز نامزد شد.

پرتغال: "املاک" (The Domain / A Herdade) به کارگردانی تیاگو گجیس

این فیلم اولین بار در دنیا این ماه در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره فیلم ونیز روی پرده رفت و در جشنواره فیلم تورنتو نیز نمایش داده شد. "املاک" تولید مشترک پرتغال و فرانسه و روایتی از یک خانواده پرتغالی است که در کناره جنوبی رودخانه تاگوس در شبه‌جزیره ایبری صاحب یکی از بزرگ‌ترین املاک در اروپا است.

فیلم کندوکاوی عمیق در رازهای زمین‌های مزروعی آن‌هاست و زندگی تاریخی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی در پرتغال از دهه ۱۹۷۰ تا اواخر قرن بیستم را به تصویر می‌کشد. آلبانو ژرونیمو بازیگر معروف تئاتر در پرتغال در اولین حضور سینمایی خود نقش رئیس یک خانواده را بازی می‌کند.

پرتغال از ۱۹۸۰ تا سال گذشته ۳۵ فیلم به اسکار فرستاد که هیچ‌کدام نامزد نشدند.

رومانی: "The Whistlers" به کارگردانی کورنلیو پورومبویو

این فیلم کمدی اولین بار در دنیا امسال در بخش مسابقه رسمی جشنواره کن به نمایش درآمد. شرکت ماگنولیا پیکچرز حق پخش فیلم در آمریکا را در اختیار دارد. این شرکت در هفت سال گذشته پنج نامزد بخش بهترین فیلم بلند بین‌المللی از جمله "مربع" ("میدان") در ۲۰۱۷ و "دله‌دزدها" در ۲۰۱۸ را در آمریکا توزیع کرده است.

داستان درباره یک افسر پلیس است که به جزیره اسپانیایی لا گومرا می‌رود تا هم زبان آل سیلبو را یاد بگیرد و هم یک تاجر جنجالی را که در بخارست بازداشت شده است آزاد کند.

"The Whistlers" بعد از ونیز در جشنواره فیلم تورنتو و بعد در جشنواره فیلم نیویورک نمایش داده شد. ماگنولیا پیکچرز این فیلم را ۲۸ فوریه اکران می‌کند.

این فیلم بعد از "پلیس، صفت" (۲۰۰۹) برنده جایزه داوران بخش نوعی نگاه و جایزه فیپرشی جشنواره کن، دومین فیلم پورومبویو ۴۳ ساله است که به نمایندگی از رومانی در اسکار شرکت می‌کند.

پورومبویو در ۲۰۰۶ با "۱۲:۰۸ شرق بخارست" جایزه دوربین طلایی کن را برد و با فیلم "گنج" (۲۰۱۵) نیز در بخش نوعی نگاه جایزه گرفت.

رومانی از ۱۹۶۶ تا سال گذشته ۳۴ بار نماینده به اسکار معرفی کرد. این کشور تنها یک بار با فیلم "آن طرف تپه‌ها" (۲۰۱۲) به کارگردانی کریستیان مونجیو به فهرست کوتاه نامزدهای اسکار بخش فیلم بلند بین‌المللی راه پیدا کرد که آن فیلم نیز در نهایت نامزد نشد. بعد از نادیده گرفته شدن فیلم برنده نخل طلای کن "چهار ماه، سه هفته و دو روز" ساخته مونجیو در ۲۰۰۷ در بخش فیلم بلند بین‌المللی، آکادمی روند رأی‌گیری برای انتخاب فیلم‌های فهرست کوتاه را تغییر داد و یک کمیته اجرایی تشکیل داد که سه فیلم این فهرست را با نگاه کاملاً تخصصی انتخاب کنند.

روسیه: "Beanpole" به کارگردانی کنتمیر بالاگوف

دومین فیلم بلند داستانی کنتمیر بالاگوف نماینده روسیه در اسکار خواهد بود. داستان فیلم در ۱۹۴۵ تنها چند ماه پس از پایان جنگ جهانی دوم در لنینگراد جنگ‌زده روی می‌دهد و درباره زنی جوان است که همراه کودکی سه ساله از جنگ به این شهر بازگشته است و هر دو باید با آسیب روحی کنار بیایند.

"Beanpole" ماه مه امسال در بخش نوعی نگاه جشنواره فیلم کن نمایش داده شد و جایزه بهترین کارگردان این بخش را دریافت کرد. این فیلم همچنین از سوی داوران فیپرشی به عنوان بهترین فیلم بخش نوعی نگاه جشنواره انتخاب شد.

"Beanpole" بیست و هفتمین فیلمی است که روسیه پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹۹۱ به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور در ۱۹۹۴ با فیلم "آفتاب‌سوخته" ساخته نیکیتا میخالکوف برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد. روسیه تاکنون شش بار دیگر نیز در این بخش نامزد شده است. این کشور آخرین بار دو سال پیش با "بدون عشق" ساخته آندری زویاگینتسف شانس دریافت جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی را داشت. "لویاتان" دیگر ساخته زویاگینتسف نیز نامزد اسکار شد. شوروی سابق ۲۴ فیلم از ۱۹۶۳ تا ۱۹۹۱ به آکادمی معرفی کرد که سه تای آن‌ها برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شدند و شش تای دیگر در این بخش نامزد بودند.

عربستان سعودی: "بهترین کاندیدا" (The Perfect Candidate) به کارگردانی هیفاء المنصور

چهارمین فیلم بلند داستانی هیفاء المنصور اولین بار در دنیا ماه پیش در بخش مسابقه بین‌الملل جشنواره ونیز نمایش داده شد. این فیلم تولید مشترک عربستان سعودی و آلمان و مکاشفه‌ای درباره جامعه عمیقاً مردسالار عربستان سعودی است. "بهترین کاندیدا" یک کمدی درام درباره یک پزشک زن جوان سعودی است که می‌کوشد با مانور در جامعه محافظه‌کار و مردانه خود در انتخابات شهرداری شرکت کند.

المنصور ۴۵ ساله اولین فیلمساز زن عربستان سعودی است. او امسال یکی از دو بانوی فیلمساز در بین ۲۱ رقیب جایزه شیر طلایی جشنواره ونیز بود. "وجده" اولین فیلم المنصور نیز نخستین بار در ۲۰۱۲ در جشنواره ونیز نمایش داده شد و سال بعد به‌عنوان نماینده این کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی هشتاد و ششمین جوایز اسکار به آکادمی معرفی شد، اما نتوانست نامزد اسکار شود. "بهترین کاندیدا" سومین فیلمی است که عربستان سعودی به اسکار می‌فرستد. این کشور هنوز نامزد اسکار نشده است.

درام تاریخی رمانتیک "مری شلی" (۲۰۱۷) با بازی ال فانینگ و کمدی رمانتیک "Nappily Ever After" تولید ۲۰۱۸ از شرکت نتفلیکس دیگر فیلم‌های بلند داستانی المنصور هستند. او اکنون در ویرجینیا در حال کارگردانی یکی از اپیزودهای سریال کوتاه "The Good Lord Bird" از شبکه شوتایم با بازی ایتن هاوک در نقش جان براون طرفدار الغای بردگی است.

سنگال: "Atlantics" به کارگردانی ماتی دیوپ

این فیلم که تولید مشترک سنگال و فرانسه است اولین بار در دنیا ماه مه پیش در بخش مسابقه جشنواره کن روی پرده رفت و جایزه بزرگ جشنواره کن را دریافت کرد.

داستان فیلم درباره زنی جوان در داکار مرکز سنگال است که مرد مورد علاقه‌اش به امید پیدا کردن فرصت‌های بهتر با قایق به اروپا می‌رود. دیوپ ۳۷ ساله، کارگردان سنگالی-فرانسوی، اولین زن آفریقایی‌تبار است که در تاریخ جشنواره کن در بخش مسابقه حضور داشت. او همچنین یکی از چهار کارگردان زن حاضر در بخش مسابقه این دوره جشنواره بود. فیلم او در وبسایت راتن تومیتوز برای مبنای ۴۹ نقد نوشته‌شده ۹۲ درصد رای مثبت منتقدان را کسب کرده است.

"Atlantics" دومین فیلمی است که سنگال برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به اسکار می‌فرستد. این کشور اولین بار در ۲۰۱۷ فیلم "فلیسیته" برنده جایزه بزرگ هیئت داوران جشنواره برلین به کارگردانی آلن گومیس را معرفی کرد که به فهرست کوتاه راه یافت، اما درنهایت نامزد نشد. 

صربستان: "شاه پتر اول" (King Peter I) به کارگردانی پتار ریستوفسکی

درام تاریخی "شاه پتر اول" داستان پتر اول پادشاه صرب را روایت می‌کند که در جوانی توسط سلسله رقیب اوبرنوویچ از کشور تبعید شد. سال‌ها بعد، او به سرزمین مادری خود بازگشت تا به‌عنوان ناجی صربستان، اولین شاه صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها لقب بگیرد.

"شاه پتر اول" دومین فیلم بلند داستانی ریستوفسکی بعد از "نادیا کجاست؟" (۲۰۱۳) است. او همچنین چند مجموعه تلویزیونی کارگردانی کرده است، ازجمله نسخه تلویزیونی "شاه پتر اول" که اوایل سال جاری میلادی در ۱۱ اپیزود پخش شد و پربیننده‌ترین سریال صربستان بود.

"شاه پتر اول" بیست و ششمین فیلمی است که صربستان از ۱۹۹۴ به اسکار می‌فرستد. این کشور هنوز نامزد جایزه بهترین فیلم بلند بین‌المللی نشده است. در ۲۰۰۷ تریلر "تله" به کارگردانی سردان گولوبوبیچ از صربستان به فهرست کوتاه راه پیدا کرد، اما درنهایت نامزد نشد.

سنگاپور: "یک سرزمین تصورشده" (A Land Imagined) به کارگردانی یئو سو هووا

فیلم داستان یک کارگر ساختمان اهل چین است که در یک مرکز بازیافت زباله در سنگاپور ناپدید می‌شود. یک مامور پلیس که مشکل بی‌خوابی دارد برای حل این معما وارد عمل می‌شود. "یک سرزمین تصورشده" تولید مشترک سنگاپور، فرانسه و هلند است. این فیلم سال گذشته برنده جایزه یوزپلنگ طلایی بهترین فیلم جشنواره لوکارنو شد و دو جایزه دیگر این جشنواره را هم از آن خود کرد. "یک سرزمین تصورشده" همچنین سال گذشته در دوازدهمین دوره جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک برنده بهترین دستاورد فیلمبرداری (هیدئو اوراتا) و جایزه سینمای جوان شد.

سنگاپور از ۱۹۵۹ تا سال پیش ۱۲ فیلم برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی کرد که هیچ‌یک نامزد نشدند.

اسلواکی: "روشنایی بشود" (Let There Be Light) به کارگردانی مارکو اسکوپ

درام خانوادگی "روشنایی بشود" اولین بار در دنیا در ماه ژوئیه در بخش مسابقه جشنواره کارلووی واری به نمایش درآمد و برنده جایزه بهترین بازیگر مرد (میلان اوندریک) شد.

دومین فیلم بلند داستانی مارکو اسکوپ تولید مشترک اسلواکی و جمهوری چک است. اوندریک نقش میلان مردی ۴۰ ساله را بازی می‌کند که همسر و سه فرزندش در اسلواکی زندگی می‌کنند و خودش به‌عنوان پیمانکار ساختمان در آلمان مشغول کار است و برای خانواده‌اش پول می‌فرستد. وقتی او برای تعطیلات کریسمس به زادگاهش بازمی‌گردد متوجه می‌شود آدام بزرگ‌ترین پسرش عضوی از یک گروه شبه‌نظامی افراطی است و در مرگ یکی از همکلاسی‌هایش نقش داشته است. این بحران او و همسرش را وادار می‌کند با حقایقی درباره پسرش، خانواده، خودشان و جامعه اطراف روبرو شوند.

از فیلم‌های قبلی اسکوپ می‌توان به مستند "دنیاهای دیگر" (۲۰۰۶)، برنده جایزه فیلم برگزیده تماشاگران و تقدیر داوران در جشنواره فیلم کارلووی واری، مستند "اوسادنه" (۲۰۰۹)، برنده جایزه بهترین مستند در جشنواره فیلم کارلووی واری و فیلم بلند داستانی "اوا نووا" (۲۰۱۵)، برنده جایزه فیپرشی در جشنواره فیلم تورنتو، اشاره کرد.

"روشنایی بشود" بیست و سومین فیلمی است که اسلواکی از ۱۹۹۳ برای رقابت در اسکار به آکادمی معرفی می‌کند. هیچ‌کدام از فیلم‌های قبلی نامزد نشدند.

اسلوونی: "تاریخ عشق" (History of Love) به کارگردانی سونیا پروسنس

دومین فیلم بلند داستانی سونیا پروسنس درباره ایوا دختری ۱۷ ساله است که باید با واقعیت مرگ مادر خود کنار بیاید. غم بزرگ و این کشف که او عملاً چیز زیادی از مادرش نمی‌دانست، او را وارد یک واقعیت تغییریافته می‌کند، یک موقعیت رویاوار که در آن جنبه‌های مهم زندگی خود را بررسی می‌کند. "تاریخ عشق" سال گذشته در بخش مسابقه اصلی جشنواره فیلم کارلووی واری روی پرده رفت.

اسلوونی از ۱۹۹۳ تا سال گذشته ۲۲ فیلم به آکادمی معرفی کرد که هیچ‌کدام نامزد اسکار نشدند.

آفریقای جنوبی: "Knuckle City" به کارگردانی جمیل ایکس.تی کوبکا

این فیلم در جشنواره فیلم دوربان در آفریقای جنوبی برنده جایزه بهترین بازیگر مرد برای بونگیل مانتسای شد و به‌تازگی در جشنواره فیلم تورنتو هم روی پرده رفت.

فیلم درباره یک بوکسور حرفه‌ای پابه‌سن‌گذاشته و برادر بزهکار اوست که قرار است به‌زودی از زندان آزاد شود. آن‌ها فرزندان یک بوکسور افسانه‌ای هستند که بعدها به دنیای جرم و جنایت رو آورد و هر کدام به شکلی متفاوت پا جای پای او گذاشته‌اند.

فیلم اکشن "زمستان را به پوست من بدوز" به کارگردانی کوبکا نیز در ۲۰۱۸ نماینده آفریقای جنوبی در اسکار بود، اما نامزد نشد.

"Knuckle City" پانزدهمین فیلمی است که آفریقای جنوبی از ۱۹۸۹ به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور در ۲۰۰۵ برای فیلم "سوتسی" به کارگردانی گاوین هود جایزه اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی را برد و یک بار هم در ۲۰۰۴ برای فیلم "یستردی" به کارگردانی دارل رود نامزد شد.

کره جنوبی: "انگل" (Parasite) به کارگردانی بونگ جون هو

کمدی سیاه "انگل" امسال در جشنواره کن برنده جایزه نخل طلای جشنواره شد. "انگل" فیلمی با موضوع طبقه و خانواده و درباره ارتباط اعضای خانواده‌ای بیکار با یک خانواده ثروتمند است که به اتفاقی غیرمنتظره می‌انجامد. شرکت آمریکایی نئون این فیلم را از ۱۱ اکتبر در لس آنجلس و نیویورک و بعد به‌طور گسترده در آمریکا اکران کرد. "انگل" از ۳۰ مه تاکنون در کره جنوبی بیش از ۱۰ میلیون بلیت فروش داشته است و فعلاً چهارمین فیلم پرفروش سال در این کشور است.

برای دومین بار است که کره جنوبی فیلمی به کارگردانی جون هو را به اسکار معرفی می‌کند. "مادر" به کارگردانی او در ۲۰۰۹ نماینده این کشور در بخش فیلم بلند بین‌المللی بود.

"انگل" سی‌ و یکمین فیلمی است که کره جنوبی از ۱۹۶۲ تاکنون به آکادمی معرفی کرده است. این کشور هنوز در بخش فیلم بلند بین‌المللی نامزد نشده است، هرچند سال گذشته "سوختن" به کارگردانی لی چانگ-دونگ از این کشور به فهرست کوتاه نامزدهای این بخش راه پیدا کرد.

اسپانیا: "رنج و افتخار" (Pain and Glory) به کارگردانی پدرو آلمودوار

فیلم شبه‌زندگی‌نامه‌ای "رنج و افتخار" با بازی آنتونیو باندراس و پنه‌لوپه کروز دو همکار قدیمی پدرو آلمودوار سینماگر برنده اسکار درباره یک کارگردان سالخورده سینماست که با انتخاب‌های خود در گذشته و حال دست‌وپنجه نرم می‌کند. باندراس برای کار خود در "رنج و افتخار" امسال در جشنواره فیلم کن جایزه بهترین بازیگر مرد را برد. کروز در فیلم نقش مادر شخصیت اصلی را بازی می‌کند که در فلاش‌بک‌ها دیده می‌شود.

برای هفتمین بار است که فیلمی از آلمودوار ۶۹ ساله به نمایندگی از اسپانیا به آکادمی علوم و هنرهای سینمایی معرفی می‌شود. او در ۱۹۹۹ برای "همه چیز درباره مادرم" برنده اسکار فیلم بلند بین‌المللی شد و در ۱۹۸۸ هم برای "زنان در آستانه فروپاشی عصبی" نامزد دریافت این جایزه بود. آلمودوار در ۲۰۰۲ برای فیلم "با او حرف بزن" برنده اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی شد و برای همین فیلم نامزد اسکار بهترین کارگردان بود.

تا پیش از این، آخرین فیلمی که از آلمودوار به اسکار معرفی شد، ""خولی‌یتا" بود که سال ۲۰۱۶ نماینده اسپانیا در اسکار بود، اما نامزد نشد.

آلمودوار تاکنون ۲۱ فیلم کارگردانی کرده است. او ماه پیش جایزه شیر طلایی یک عمر دستاورد هفتاد و ششمین دوره جشنواره فیلم ونیز را دریافت کرد. او در ۱۹۸۸ با فیلم "زنان در آستانه فروپاشی عصبی" در لیدو برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد و این تنها حضور او در بخش مسابقه بین‌الملل در تمام دوران کاری‌اش بوده است.

آلمودوار که عموماً با آنتونیو باندراس و پنه‌لوپه کروز همکاری می‌کند، تاکنون شش بار شانس دریافت جایزه نخل طلایی جشنواره فیلم کن را داشته است. او در ۱۹۹۹ برای "همه چیز درباره مادرم" در کن برنده جایزه بهترین کارگردان شد و در ۲۰۰۶ برای "بازگشت" جایزه بهترین فیلمنامه را دریافت کرد.

"مرا باز کن! مرا ببند!"، "آغوش‌های گسسته"، "پوستی که در آن زندگی می‌کنم" و "خیلی هیجان‌زده هستم!" از دیگر ساخته‌های اوست.

اسپانیا تاکنون ۱۹ بار نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین فیلم‌ بلند بین‌المللی بوده و چهار بار جایزه دریافت کرده است. این کشور آخرین بار در ۲۰۰۴ با فیلم "دریای درون" به کارگردانی آلخاندرو آمنابار برنده اسکار بهترین فیلم‌ بلند بین‌المللی شد.

سوئد: "و بعد ما رقصیدیم" (And Then We Danced) به کارگردانی لوان آکین

این فیلم اولین بار امسال در بخش دو هفته کارگردانان جشنواره کن روی پرده رفت. داستان "و بعد ما رقصیدیم" در دنیای رقص در گرجستان روی می‌دهد و درباره رقصنده‌ای به نام مراب (با بازی لوان گلباکیانی) است که عاشق بزرگ‌ترین رقیب خود می‌شود. گلباکیانی برای کار خود در این فیلم به‌تازگی در جشنواره فیلم سارایوو برنده جایزه بهترین بازیگر مرد شد. "و بعد ما رقصیدیم" تولید مشترک سوئد، فرانسه و گرجستان است.

"و بعد ما رقصیدیم" پنجاه و هشتمین فیلمی است که از سوئد از ۱۹۵۶ به آکادمی معرفی کرده است. تنها فرانسه، ایتالیا، اسپانیا و ژاپن تاکنون بیش از سوئد در تاریخ جوایز آکادمی فیلم به بخش فیلم بلند بین‌المللی معرفی کرده‌اند. این کشور تاکنون ۱۶ بار در بخش فیلم بلند بین‌المللی نامزد دریافت جایزه شده و سه بار برای فیلم‌های "چشمه باکرگی" (۱۹۶۰)، "همچون در یک آینه" (۱۹۶۱) و "فانی و الکساندر" (۱۹۸۳)، هر سه به کارگردانی اینگمار برگمان، این جایزه را دریافت کرده است. برگمان و فدریکو فلینی، ۱۹۵۷ و ۱۹۵۸) تنها کارگردان‌هایی هستند که دو سال پیاپی بنده اسکار این بخش شدند. سوئد آخرین بار در ۲۰۱۷ با فیلم "مربع" ("میدان") ساخته روبن اوستلوند نامزد جایزه فیلم بلند بین‌المللی شد.

سوئیس: "سفر سحرآمیز ولکنبروخ به آغوش یک شیکسا" (Wolkenbruch's Wondrous Journey Into the Arms of a Shiksa) به کارگردانی میشائل اشتاینر

این کمدی رمانتیک بر مبنای رمانی پرفروش نوشته توماس مایر ساخته شده و داستان آن در اجتماع یهودی‌های ارتدکس در زوریخ روی می‌دهد. جوئل باسمان نقش دانشجویی به نام موتی ولکنبروخ را بازی می‌کند که با وجود مخالفت مادر ارتدکس خود عاشق یک زن غیریهودی زیبا به نام لورا (با بازی نوئمی اشمیت) می‌شود.

"سفر سحرآمیز ولکنبروخ به آغوش یک شیکسا"سال گذشته در جشنواره فیلم زوریخ نمایش داده شد و باسمان جایزه بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد. این فیلم در کشور خود فروش خوبی داشت و بیش از ۳۰۰ هزار نفر را به سینماها کشاند. نتفلیکس حق پخش جهانی فیلم را در اختیار دارد.

سوئیس تا سال پیش ۴۶ بار نماینده به اسکار فرستاد. این کشور تاکنون دو بار برای فیلم‌های "حرکت‌های خطرناک" (۱۹۸۴) به کارگردانی ریشار دمبو و "سفر امید" (۱۹۹۰) به کارگردانی زاویه کولر برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شده و سه بار دیگر نیز نامزد بوده است.

تایوان: "همسر عزیز سابق" (Dear Ex) به کارگردانی مگ شو و شو چی-ین

این فیلم کمدی درباره زنی بیوه است که متوجه می‌شود همسر سابقش پول خود را نه برای او بلکه به یک غریبه به ارث گذاشته است. در این بین، پسر نوجوان زن بجای این که به مادرش کمک کند طرف دوست پدرش را می‌گیرد.

"همسر عزیز سابق" در بیستمین جوایز فیلم تایپه برنده چهار جایزه ازجمله بهترین فیلم شد و در پنجاه و پنجمین جوایز اسب طلایی هم سه جایزه گرفت.

تایوان تا سال گذشته ۴۴ فیلم به آکادمی معرفی کرد. این کشور در سال ۲۰۰۰ برای فیلم "ببر غران، اژدهای پنهان" به کارگردانی آنگ لی برنده اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد و دو بار دیگر هم به فهرست پنج نامزد نهایی این بخش راه پیدا کرد: "جشن عروسی" در ۱۹۹۳ و "بخور بنوش مرد زن" در ۱۹۹۴، هر دو به کارگردانی آنگ لی. سال ۲۰۱۱ فیلم "جنگجویان رنگین‌کمان" از این کشور به فهرست کوتاه راه پیدا کرد، اما درنهایت نامزد اسکار نشد.

تایلند: "بوسه غیرانسانی" (Inhuman Kiss) به کارگردانی سیتیسیری مونکولسیری

داستان این فیلم ترسناک در دهکده‌ای دورافتاده روی می‌دهد و درباره یک دختر نوجوان معصوم به نام سای است که متوجه می‌شود وارث نفرین "کراچو" است. شب‌ها سر او از بدن جدا می‌شود و به جستجوی گوشت و خون می‌رود. مرگ حیوانات اهلی مردم ده را به وحشت می‌اندازد و...

"بوسه غیرانسانی" بیست و ششمین فیلمی است که تایلند از ۱۹۸۴ به آکادمی معرفی می‌کند. فیلم‌های قبلی هیچ‌کدام نامزد نشدند.

تونس: "پسر عزیز" (Dear Son) به کارگردانی محمد بن عطیه

این فیلم اولین بار در دنیا سال پیش در بخش دو هفته کارگردانان جشنواره کن روی پرده رفت. داستان درام خانوادگی "پسر عزیز" بر یک زوج تونسی از طبقه متوسط متمرکز است که امید زیادی به آینده تنها پسرشان دارند و وقتی می‌فهمند که او به گروه تروریستی داعش در سوریه پیوسته است شوکه می‌شوند.

لوک و ژان-پی‌یر داردن برادران فیلمساز بلژیکی از تهیه‌کنندگان "پسر عزیز" هستند. این فیلم پس از نمایش در کن در چند جشنواره بین‌المللی دیگر شامل شیکاگو، میامی و سائو پائولو نیز روی پرده رفت.

"پسر عزیز" بعد از "هادی" (۲۰۱۶) دومین فیلم بلند داستانی محمد بن عطیه است. فیلم اول او در جشنواره برلین برنده جایزه بهترین فیلم بلند اول و جایزه خرس نقره‌ای بهترین بازیگر مرد شد.

تونس از ۱۹۹۵ تا سال گذشته پنج بار در اسکار شرکت کرد. این کشور هنوز نامزد نشده است.

ترکیه: "تعهد" (Commitment) به کارگردانی سمیح کاپلان‌اوغلو

تازه‌ترین ساخته سمیح کاپلان‌اوغلو سینماگر سرشناس درباره زنی به نام آسلی (با بازی کبرا کیپ) است که بعد از تولد فرزندش می‌خواهد مشغول کار ‌شود. او بعد از تلاش فراوان یک پرستار بچه پیدا می‌کند، زنی به نام گل‌نهال (اجه یوکسل) که خودش هم بچه دارد. آسلی با آمدن گل‌نهال، کم‌کم با رازهایی روبرو می‌شود که در تمام این سال‌ها حتی از خودش هم پنهان کرده بود.

برای دومین بار است که ترکیه فیلمی به کارگردانی کاپلان‌اوغلو را به آکادمی معرفی می‌کند. این کشور در ۲۰۱۰ "عسل" آخرین فیلم سه‌گانه کاپلان‌اوغلو معروف به "یوسف" را به اسکار فرستاد که پیش از آن برنده جایزه خرس طلای جشنواره فیلم برلین شده بود، اما نتوانست نامزد اسکار شود.

کاپلان‌اوغلو ۵۶ ساله یکی از تحسین‌شده‌ترین نویسنده‌ها، کارگردان‌ها و تهیه‌کننده‌های سینمای معاصر ترکیه است. دور از خانه" (۲۰۰۱)، "سقوط فرشته" (۲۰۰۶)، "تخم‌مرغ" (۲۰۰۷)، "شیر" (۲۰۰۸) و «گندم» (۲۰۱۷) دیگر فیلم‌های بلند داستانی او هستند.

ترکیه از ۱۹۸۹ تا سال پیش ۲۵ بار در رقابت اسکار فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد، اما تاکنون نامزد دریافت این جایزه نشده است. سال ۲۰۰۸ فیلم "سه میمون" به کارگردانی نوری بیلگه جیلان به فهرست کوتاه راه پیدا کرد، اما درنهایت نامزد نشد.

اوگاندا: "کُنی: دستور از بالا" (Kony: Order From Above) به کارگردانی استیو  تی. آینی

"کنی: دستور از بالا" بر مبنای ماجراهایی واقعی ساخته شده و داستان دو نوجوان، اوتی و آگوتی را روایت می‌کند که در دوران پرآشوب فعالیت‌های گروه شورشی ارتش مقاومت پروردگار به رهبری جوزف کنی در شمال اوگاندا به هم دل می‌بازند. وقتی اوتی ربوده می‌شود و تلاش‌هایش برای فرار ناموفق می‌ماند، راه او و آگوتی از هم جدا می‌شود. سال‌ها بعد آن‌ها بار دیگر همدیگر را می‌بینند، اما اکنون اوتی سرباز محبوب و معتمد کنی است. کنی با آگوتی ازدواج می‌کند و مسئولیت حفاظت از آگوتی را به اوتی می‌سپارد. اینجاست که اوتی بین وفاداری به اهداف شورشیان و عشق قدیمی‌اش گیر می‌افتد.

"کُنی: دستور از بالا" اولین بار در جشنواره بین‌المللی فیلم زنگبار در تانزانیا به نمایش درآمد و تی. استیو آینی برای آن برنده جایزه بهترین استعداد شرق آفریقا شد. برای اولین بار است که اوگاندا یک فیلم به اسکار می‌فرستد.

اوکراین: "به سوی خانه" (Homeward) به کارگردانی نریمان علی‌اف

"به سوی خانه" داستان پدر و پسری از یک خانواده تاتار اهل شبه‌جزیره کریمه است که جنازه پسر و برادر بزرگ خود را از کی‌یف منتقل می‌کنند تا در کریمه به خاک بسپارند. این فیلم امسال در بخش نوعی نگاه جشنواره کن حضور داشت. "به سوی خانه" در جشنواره بین‌المللی فیلم اودسا برنده جایزه بزرگ و در جشنواره بین‌المللی فیلم بخارست برنده جایزه بهترین فیلم شد.

"به سوی خانه" دوازدهمین فیلمی است که اوکراین از ۱۹۹۷ برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی می‌کند. هیچ فیلم اوکراینی تاکنون نامزد اسکار نشده است.

-----

اروگوئه: "صراف" (The Moneychanger) به کارگردانی فدریکو ویروخ

پنجمین فیلم فدریکو ویروخ در در جشنواره فیلم تورنتو نمایش داده ‌شد. داستان این تریلر-کمدی با بازی دانیل هندلر بازیگر معروف اروگوئه‌ای و دولورس بازیگر آرژانتینی در دهه ۱۹۷۰ روی می‌دهد و درباره مردی است که با حمایت پدرزنش که از چهره‌های قدیمی انتقال غیرقانونی سرمایه به خارج از کشور است، به خرید و فروش ارز روی می‌آورد و...

اروگوئه از ۲۰۰۱ تا سال پیش ۱۸ بار در رقابت اسکار شرکت کرد. این کشور در ۱۹۹۲ در شصت و پنجمین دوره جوایز اسکار با فیلم "جایی در دنیا" نامزد اسکار شد، اما چون به تشخیص آکادمی بیشتر عوامل فیلم اروگوئه‌ای نبودند، از رأی‌گیری نهایی خارج شد. این در حالی بود که تصمیم در مورد شایسته نبودن یک فیلم برای حضور در بخش خارجی‌زبان عموماً پیش از نامزد شدن یک فیلم اتخاذ می‌شود.

ازبکستان: "نان داغ" (Hot Bread) به کارگردانی امید خامداموف

داستان درباره زلفیا دختری نوجوان است که با مادربزرگش در دهکده‌ای کوچک زندگی می‌کند، در حالی که مادرش در شهر مشغول کار است. زلفیا می‌خواهد پیش مادرش برود، اما... "نان داغ"  آوریل پیش در جوایز ملی فیلم ازبک برنده جایزه بهترین فیلمنامه شد و در چند جشنواره بین‌المللی نیز روی پرده رفت.

ازبکستان برای اولین بار در تاریخ جوایز آکادمی در بخش فیلم بلند بین‌المللی رقابت می‌کند.

ونزوئلا: "غیرممکن بودن" (Being Impossible) به کارگردانی پاتریسیا اورتگا

لوسیا بدویا بازیگر کلمبیایی در این فیلم نقش زنی جوان را بازی می‌کند که متوجه می‌شود در کودکی تحت چند عمل جراحی قرار گرفته تا جنسیت او اصلاح شود. اکنون او می‌کوشد فراتر از مرزهای جنسیتی هویت واقعی خود را پیدا کند.

"غیرممکن بودن" در جشنواره فیلم ونزوئلا برنده شش جایزه شد و در چند جشنواره بین‌المللی از جمله جشنواره فیلم هاوانا، جشنواره بین‌المللی فیلم وایادولید و ساوت بای ساوت‌وست به نمایش درآمد و جوایزی نیز دریافت کرد.

ونزوئلا از ۱۹۷۸ تا سال پیش ۲۸ فیلم به اسکار فرستاد. این کشور هنوز نامزد نشده است.

ویتنام: "الهه انتقام" (Furie) به کارگردانی له وان کی‌یت

فیلم درباره یک گانگستر سابق است که وقتی دخترش ربوده می‌شود، برای نجات او راهی یک سفر سخت می‌شود. "الهه انتقام" با ۸.۶ میلیون دلار پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ویتنام است.

ویتنام اولین بار در ۱۹۹۳ با فیلم "بوی پاپایای سبز" به کارگردانی‌تران آن هونگ در رقابت بخش فیلم بلند بین‌المللی شرکت کرد که همان سال اولین و تنها نامزدی اسکار این کشور را به همراه آورد. "الهه انتقام" پانزدهمین فیلمی است که ویتنام برای رقابت در بخش فیلم بلند بین‌المللی به آکادمی معرفی کرده است.